Piosenki prawie wszystkie

Absolutna maestria wyobraźni, języka, dowcipu. Jeremi Przybora był mistrzem zaklinania rzeczywistości w formę prostą, ale jednocześnie nadającą pozornie zwykłym sytuacjom aurę wydarzeń magicznych. Bo te utwory nie są tylko o miłości, porzuceniu, czy przemijaniu. Część z nich ma naturę co najmniej frywolną. Ale jest też piękna piosenka o tym, czy zasadne jest mówienie, że pies zdechł, zwłaszcza, gdy było to bardzo porządne stworzenie. Jest utwór o urokach przeprowadzki, czy mieszkania w przeciętnej, niczym niewyróżniającej się gminie. Ale jak to jest napisane! Jak te słowa same dla siebie stwarzają rytm i melodię! Jak tu pięknie można zaobserwować, że autor sam miał mnóstwo zabawy pisząc te teksty („Shimmy szuja”)! Jak prostymi słowami buduje się napięcie i dramat godzien szekspirowskich tragedii („Smutny deszczyk”)! Wojciech Młynarski w przedmowie do tego zbioru napisał, że takich poetów już nie ma i miał niestety rację. Słuchając utworów pisanych współcześnie nie czuje się już takiej lekkości, jak w piosenkach Jeremiego Przybory, nie ma tego sprzężenia między twórcą, wykonawcą i odbiorcą. A czytając te teksty można się wzruszyć, zadumać i uśmiechnąć. No piękne to jest po prostu i basta!