Opinia na temat książki Pierwszy dzień wiosny

"Zabiłam dzisiaj małego chłopczyka. Ściskałam rękami jego szyję, czułam pod kciukami, jak pulsuje w nim krew."

Tak zaczyna się 346 stron, podczas których czytania jednocześnie przepełnia cię złość, nienawiść i żal, współczucie.

Dziecko, które zabija z zimną krwią. Wyrachowane, cwane, pozbawione wrażliwości i empatii, aroganckie, bezczelne, zuchwałe i niesamowicie okrutne. Chrissie, która ma osiem lat, ale jest jak na swój wiek za dojrzała i nie jest normalnym dzieckiem. To mała istota przepełniona gniewem i złem. Chciała nie czuć głodu, który skręcał mózg w ostre kształty, wstydu towarzyszącego budzeniu się w mokrej pościeli i tego dominującego poczucia, że nie ma na świecie nikogo, komu by na niej zależało. To dziewczynka, która chciała być tylko pokochana.

Irytowała, odpychała, zniechęcała do siebie, a później oprócz tego pojawiło się również współczucie.

Współczułam temu dziecko. Tak bardzo było mi jej żal. Chcąc nie chcąc szukałam dla niej usprawiedliwienia.

„Pierwszy dzień wiosny” podzielony jest na dwie linie czasowe. Oprócz perspektywy ośmioletniej Chrissie jest również ta, gdy jest ona Julią i dostaje tak jakby nową kartę. Julia żyje w ciągłym strachu, że ktoś zabierze jej córkę. Przepełnia ją ogromna determinacja, by dać dziecku to, czego ona sama nie miała.

Ta książka zachwyca warstwą psychologiczną. Nancy Tucker genialnie przedstawia psychikę głównej bohaterki. Oddaje emocje, zachowanie, charakter…, a wszystko jest tak bardzo prawdziwe.

Nie wiem, co powinnam tutaj napisać. Po skończeniu tej historii mam ogromny mętlik w głowie. Nigdy nie czytałam takiej książki. Pełnej wątpliwości. Jest niewygodna, bo morderstwa dokonuje dziecko, a poznawanie jego historii jest jak uwierający kamień w bucie.

Jej ocenienie, jak i samo zrozumienie jest ciężkie, a wynika to po prostu z moralności.