Opinia na temat książki Pierwszy dzień wiosny

Gdy ośmioletnia Chrissy zabija dwuletniego chłopca, czuje się wszechmocna niczym młody Bóg. To wspaniałe uczucie sprawia, że dziewczynka już planuje kolejny raz.
Dwadzieścia lat później jest niezaradną życiowo, samotną matką, choć ze wszystkich sił stara się zapewnić córce lepsze dzieciństwo, niż to, którego sama doświadczyła.

Jakimś dziwnym trafem, to już trzecia z kolei książka, która porusza temat przemocy wśród dzieci. Z jednej strony mamy dziewczynkę z patologicznej rodziny, wiecznie głodną, brudną i niekochaną, która nie potrafi płakać. Opis jej dzieciństwa, mimo wiedzy, co uczyniła, budzi w nas współczucie. To nie jest zła osoba, ale ewidentnie czegoś jej brakuje, jakiegoś elementarnego składnika, który czyni nas bardziej ludzkimi. Z drugiej strony patrzymy na cierpienie rodziny ofiary: matka, która powoli zanurza się w szaleństwie, starsza siostra, która zamyka się przed światem. Więc gdyby ktoś zapytał, jak jednym słowem mogłabym opisać tę historię, to byłoby to słowo "rozdzierająca".

Nie potrafię twardo opowiedzieć się po żadnej ze stron, choć potępiam czyn Chrissy, to z drugiej strony żal mi dziewczynki, która musiała się nań zdobyć, tylko po to, by zostać w końcu zauważoną. Kolejny raz boleśnie przekonuję się, że nic nie jest czarno-białe, a nasz świat składa się ze zbyt wielu odcieni szarości.