Pierścień i Róża

"Wszyscy sądzili, że Czarna Wróżka, którą zaproszono w kumy, ofiaruje swemu chrześniakowi przynajmniej czapkę-niewidkę, siwka złotogrzywka, bułkę niedojadkę lub jakiś inny wartościowy podarunek, świadczący o jej łasce i dobrym smaku. Ale gdy wszyscy podziwiali noworodka i składali powinszowania matce i ojcu, wróżka, pochyliwszy się nad małym królewiczem Lulejką, rzekła tylko:

— Moje biedne maleństwo, nie mogę ci ofiarować cenniejszego upominku nad odrobinę cierpienia.

To było wszystko, co powiedziała, ku oburzeniu rodziców Lulejki".

Uważaj na wróżki chrzestne, one bywają czasami dziwne.

Wróżka wykonała kiedyś magiczny pierścień, jeden, by wszystkimi rządzić, jeden, by wszystkie odnaleźć... a nie, to nie ta historia. Wracając - wróżka podarowała kiedyś w prezencie swoim chrześniaczkom zaczarowaną przez siebie różę i pierścień - ten, kto je nosił, był piękny i wręcz ubóstwiany. Efekty działania tych przedmiotów okazały się być jednak trochę bardziej rozległe, niż można było w pierwszej chwili przypuszczać, zwłaszcza kiedy nagle zmieniały właścicieli.

Książęta, księżniczki, magiczne przedmioty -brzmi jak świetna historia dla dzieci. I tak jest w rzeczywistości, "Pierścień i Róża" to zabawna baśń, którą czytałam jako dziecko i mi się bardzo podobała. Pamiętam też film, ale widziałam go baaardzo dawno temu.

Bożeńciu, jakież to ładne! Piękna baśń (bajka właściwie), którą czytałam jako podrośnięte dziecko (może miałam 9 lat). Najwyższa z możlilwych ocen właśnie dlatego - najładniejsza bajka dzieciństwa, przeczytana w wieku dojrzałym, tak samo się podoba. I tak samo nie mogę się oderwać. Czy to normalne?/ :)
Gdybym uparła się znaleźć drugie dno i jakiś ponadczasowy morał, to może, że ciężką pracą ludzie się bogacą :) no bo ciumciowato durny królewicz Lulejko zyskuje podwładnych a i utracony tron, dopiero jak zaczął czytac i się uczyć :)
No i drugi morał: że niekiedy wielka miłość jest ślepa (Lulejko i Różyczka, którzy nie potrzebowali zaczarowanych przedmiotów), a niekiedy zakwita dopiero przy użyciu magii (w dzisiejszych czasach - makijaż? )
Ale i bez drugiego, trzeciego dna. Ani nawet pierwszego - przepiękna bajka, ponadczasowa. Wspaniała.
Odkryta na powrót dzięki szacownej pani @Jagrys a i mojemu ojcu, który siedząc przy piecu i rozprawiając o najnowszych publlikacjach na temat wszechświata i ciemnych sekretach watykanu, nagle - ni z gruszki, ni z pietruszki - rzekł "Thackeraya czytałaś? Podejrzewam, ze nie o pierścień i różę mu chodziło, ale to już był drugi sygnał. Wrocić do historii Lulejki i Bulby.

I wiecie co? Pamiętałam Gburcię-furcię. I jej męża. I jeszcze kilka postaci. A czytałam...lat temu trzydzieści :)