Opinia na temat książki Pewnej sierpniowej nocy

Pierwsza część „Wyspa” była magiczną i magnetyczną powieścią, którą poniosły dwa tematy: trąd i piękno Krety. Wątkiem romansowym i morderstwem nie byłam oczarowana, ale Kreta i Spinalonga mi to wynagrodziły.
Druga część. Nie ma już Krety, nie ma Spinalongi, ani trądu, bo wynaleziono na niego lekarstwo. Są za to dalsze losy dwóch bohaterów z „Wyspy”. Pamiętacie dwóch kuzynów - Andreasa, który trafił do więzienia oraz Manolisa, który uciekł z Krety? Pierwszy nadal odbywa karę, drugi topi wyrzuty sumienia w ciężkiej fizycznej pracy i alkoholu. I nic więcej się właściwie w tym tomie nie dzieje. Czasem pojawia się samarytanka Maria, ale nie można nazwać jej interesującą postacią.
Nie polecam zaczynania od tomu drugiego, mimo iż autorka na pierwszych kilkudziesięciu stronach odgrzewa wydarzenia z pamiętnej sierpniowej nocy, gdy wyleczeni trędowaci opuścili wyspę, Plaka urządziła im fetę, padł morderczy strzał, dziecko stało się sierotą, jeden mężczyzna został zbrodniarzem, a drugi uciekinierem.
Czyta się tak łatwo jak poprzedni tom, Grecja jest urocza, rebetiko wpada w ucho, kakavia aromatyczna, tylko już się człowiek tą książką nie zachłystuje i nie zadziwia. Ble-ble-ble. Ot, takie sobie wakacyjne czytadełko, może być na leżak dla znużonego upałem czytelnika.