Opinia na temat książki Perseidy

Muszę przyznać, że klimat tej powieści to prawdziwa uczta dla wyobraźni. Mrok, osaczenie, wspomnienia sklejane ze strzępków koszmarów – to wszystko sprawia, że czytelnik niemal czuje wilgoć leśnego mroku, słyszy szept wiatru przemykającego przez ruiny obserwatorium, czuje napięcie związane z kolejnymi odkryciami Justyny. Opisy są niezwykle sugestywne, a historia ma w sobie coś niepokojąco pięknego, jak stara fotografia z popękaną emulsją, w której zatrzasnęło się coś, co nie powinno ujrzeć światła dziennego.

Fabuła również nie daje powodów do narzekań – to nie jest sztampowy thriller. Motyw rytuałów, zagubionej przeszłości i traum, które wracają po latach, został przedstawiony w sposób intrygujący i nieoczywisty. Obrzyce, dawne mury szpitala psychiatrycznego i tajemnice, które w nim drzemią, to elementy, które budzą autentyczny niepokój.

Mimo to... nie polubiłam tej książki. I sama do końca nie wiem dlaczego. Może chodzi o specyficzny rytm narracji, który sprawił, że momentami czułam się bardziej zmęczona niż zaciekawiona? A może o bohaterkę, z którą nie potrafiłam się utożsamić? Justyna jest postacią wielowymiarową, to fakt, ale jej emocjonalność, sposób podejmowania decyzji i wewnętrzny monolog po prostu do mnie nie trafiły. Nie potrafiłam się w nią wczuć, a przez to jej podróż w głąb rodzinnych tajemnic nie angażowała mnie tak, jak powinna.

Nie twierdzę, że „Perseidy” to książka zła – wręcz przeciwnie, myślę, że znajdzie wielu oddanych fanów, zwłaszcza wśród czytelników ceniących sobie gęstą, duszną atmosferę i powieści balansujące na granicy jawy i koszmaru. Ja jednak, choć doceniam kunszt autorki, nie znalazłam tu tego „czegoś”, co sprawiłoby, że zostanę z tą historią na dłużej. Może to po prostu nie był mój czas na tę książkę? A może nie każda historia, choć pięknie napisana, jest dla każdego?