Paziowie króla Zygmunta

"Paziowie króla Zygmunta" to książka, do której mam spory sentyment. Jako dziecko uwielbiałam takie historie i chociaż język, którym została napisana książka może być dla najmłodszych dość trudny, ja się w niej zaczytywałam. Uśmiałam się nie raz czytając psoty wymyślane przez bohaterów, szczególnie przypadł mi do gustu żart z brodami krzyżackimi spod Grunwaldu, chociaż pomysł na wyniesienie Serczykowej razem z łóżkiem do sadzawki również był bardzo zabawny. To się baba miała z tymi paziami :)

Książka przeczytana po latach nie ma już tej magicznej mocy, ale takie niestety są wady dorosłości.

Jedna z ulubionych książek z dzieciństwa - uwielbiałam czytać o przygodach i psotach paziów.
Akcja dzieje się na Wawelu, w czasach panowania Zygmunta Starego i Bony, poznajemy grupę chłopców z dobrych rodzin, służących na dworze. Są weseli, psotni, mają mnóstwo szalonych pomysłów, ale i wiele ciepła i życzliwości dla otoczenia.
Wszystkie żarty są zabawne i pomysłowe, ale najbardziej utkwił mi w pamięci rozdział o pożarze i niezwykle odważnej akcji chłopców.

uświadamia, że jednak młodzież to zawsze młodzież. niezależnie od epoki ;P

wielokrotnie przeczytana. mój egzemplarz jest zaczytany na maksa. jedna z ulubionych książek dzieciństwa