Patrick Melrose. Tom 1. Nic takiego / Złe wieści / Jakaś nadzieja

Wydawca postarał się, aby czytelnik jeszcze przed rozpoczęciem lektury miał świadomość, że ma do czynienia z prozą najwyższej próby – w tym celu zamieścił bardzo pochlebną, ale i merytoryczną przedmowę.

I jako czytelnik w pełni zgadzam się z tymi pochwałami, ponieważ Edwart St Aubyn bardzo zręcznie opisał życie wyższych sfer.

W „Nic takiego” poznajemy dzieciństwo Patricka, jego relacje z ojcem – część ta jest niejako wytłumaczeniem tego, co z bohaterem działo się potem.

„Złe wieści” to jeden wielki ciąg narkotykowy, a dla chętnych poradnik co brać i jak brać, żeby odlecieć, ale nie na zawsze. Patrick staje się nieodrodnym synem swojej klasy społecznej, trwoni pieniądze, bo może i trochę jakby na złość ojcu.

Trzecia część, „Jakaś nadzieja” – jak dla mnie najbardziej nużący przybliża nam arystokrację, jej poglądy i życie.

Wyświechtane powiedzenie mówi, że pieniądze szczęścia nie dają – myślę, że cały cykl (a przynajmniej przeczytane przeze mnie 3 tomy) są tego najlepszym przykładem.

Cykl autobiograficznych mini powieści, na który składają się: „Nic takiego”, „Złe wieści”, „Jakaś nadzieja”, „Mleko matki”, „W końcu”. Były one publikowane osobno w latach 1992-2012. W Polce wydane zostały początkowo w dwóch tomach, aż wreszcie wydawnictwo W.A.B. zdecydowało się wydać cały cykl w jednym tomie.

Trudno mi sobie wyobrazić śledzenie losów Patricka Melrose po kawałku, w kilkuletnich odstępach, a tak to zdaje się początkowo było. Dwa tomy albo jeden da się przeczytać w kilka-kilkanaście godzin. Pięć odcinków mini serialu, można, na upartego, obejrzeć w jeden-dwa dni. Tylko w taki sposób ma to sens, bo ta historia, życie bogatego narkomana i alkoholika, to zdecydowanie jest jedna całość.

Głównym bohaterem jest oczywiście tytułowy Patrick Melrose, przedstawiciel zamożnej brytyjskiej klasy wyższej, dysponujący w zasadzie nieograniczonymi środkami (do czasu), a fabuła książki/książek/filmu dotyczy tragicznego wpływu, jaki na dorosłego mężczyznę miało traumatyczne dzieciństwo z molestowaniem seksualnym włącznie.
Przerażające jest to, jak Patrick, już jako mąż i ojciec dwóch synów, kopiuje zachowania i postawy ojca-sadysty, nie umiejąc wyzwolić się ze schematów wdrukowanych mu w dzieciństwie. Jak wyraźnie widać w powieści St Aubyna, nie wystarczy świadomość dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej, by uwolniło się od chorej przeszłości.
Jest to także krytyczny, cyniczny i szokujący momentami obraz angielskiej klasy wyższej.