Pan Nikt

Skryty pod płaszczem nijakości Pan Nikt znika spod wzroku innych. Jest starszym człowiekiem, który dni wypełnione ma samotnością. Kolejne godziny upływają mu na obserwowaniu przez okno dzieci, podlewaniu roślin czy wykonywaniu podstawowych obowiązków domowych. Monotonnie upływa mu dzień za dniem, ale po każdym z nich zapada noc i niepozorny człowiek w ciszy swoich czterech ścian zaczyna tworzyć gwiazdy. Nikt nie zadaje sobie trudu, by go poznać, więc nikt nie wie, że to dzięki niemu nocne niebo lśni tyloma punktami. On natomiast nie zwykł informacją tą się chwalić. Lub nie miał komu o tym powiedzieć. Samotny, starszy mężczyzna potrafił tworzyć piękno, ale w oczach sąsiadów nic wspólnego z pięknem nie miał.

I to chyba dobry moment, by zastanowić się, ilu takich Panów Nikt jest wokół nas. Ile niepozornych osób umiera w samotności i nikt nigdy się nie dowie, co mieli światu do zaoferowania.

Wydawnictwo Format ma talent do wynajdywania tytułów, które swoją formą są oszczędne, ale uderzają dokładnie tam, gdzie powinny. Które zachwycają ilustracjami, ale to ich przesłanie najmocniej zapada w pamięć. Nie znam pozostałych tytułów Joanny Concejo, ale czuję, że jest to z mojej strony ogromnym błędem. Że koniecznie będę musiała je nadrobić, a moje serce za każdym razem dzięki niej poczuje wiele szczęścia oraz bólu.

przekł. Dorota Hartwich

„Pan Nikt” Joanny Concejo to przepięknie zilustrowana, mądra opowieść. Główny bohater to tytułowy Pan Nikt – mężczyzna, który nie zajmuje się niczym ważnym. Cały czas spędza w swoim domu, prasując, podlewając swoją roślinkę lub zmywając naczynia. Jego życie toczy się stałym, powolnym trybem. Ma on jednak pewną tajemnicę…
Tytuł ten jest w większości opowiedziany rysunkami. Tekstu w nim jest niewiele. Jeśli już jakiś się pojawia, to są to takie zdania, które skłaniają do myślenia. Poruszające, wyjątkowe słowa. Trzeba się nad nimi zatrzymać. Zastanowić. Przymknąć oczy, odetchnąć i ruszyć dalej.
Co jest główną tematyką tej historii? Pozory. Ocenianie ludzi przez pryzmat tego, co o nich wiadomo. Tak naprawdę… nic. Każdy coś tam słyszał o tej osobie z mieszkania obok. Przecież to wystarczy, aby od razu ją zaszufladkować. Gbur. Milczek. Plotkara. Dewotka. Pan Nikt.
Ta krótka książka ma swój niepowtarzalny klimat. Zmusza do myślenia, ale także przebija w niej jakaś melancholia. Rysunki autorki nie każdemu przypadną do gustu, gdyż są dość surrealistyczne, dziwne. Moim zdaniem jednak większość z nich jest piękna, chociaż czasami trudna do zinterpretowania.
Nie każdemu ten format przypadnie do gustu. Jest tu pokazany dość nietypowy sposób narracji. Jednak jest to książka z rodzaju tych, do których się wraca. Po każdym czytaniu zaś odnajduje się coś nowego. Jakiś szczegół, wcześniej pominięty. Zapomniany. Mimo to ważny.
„Pan Nikt” nie spodoba się wszystkim. ...