Pamiętnik córki seryjnego mordercy

Jak wskazuje sam tytuł, powieść ma formę pamiętnika. Należy on do ośmioletniej dziewczynki, Ruby, która na jego łamach opisuje swoje przeżycia. Jest zafascynowana cyfrą 7, kolorem czerwonym i ciekawa zabawy, w którą bawi się "tatuś" w piwnicy, z paniami, które następnie zakopuje na polanie. Ojciec jest dla niej całym światem, autorytetem i wzorem. Ruby, przez "swoją przypadłość" ma problemy z nawiązywaniem kontaktów. Dorośli twierdzą, że jest trudna, dzieci, że dziwna.

Po tak wysokich notach spodziewałam się, że książka jest świetna. Dla mnie jest przeciętna, niczym się nie wyróżnia. Jest bardzo, bardzo przewidywalna, a wydarzenia, np. z podglądaniem i wspominaniem co robi "tatuś", wielokrotnie się powtarzają, co powoduje monotonię.
Strona psychologiczna postaci Ruby była dobra, ale szału również nie było. Znalazły się potknięcia, co powodowało niespójność kreacji. Powieść jest osadzona w kilkuletniej przestrzeni czasowej. Ruby dorasta, ale ja tego nie wyczułam. W wieku kilku lat wypowiada się jak dziecko, ale niektóre jej spostrzeżenia i pojedyncze zwroty nie pasowały do reszty, były nazbyt dojrzałe. Gdy Ruby była nastolatką, jej wypowiedzi były infantylne. Ciągle zwraca się do "pamiętniczka", a ojca nigdy nie nazwała inaczej niż "tatuś".

Nie mogę stwierdzić, że przeczytanie tego pamiętnika było stratą czasu, ale bywały lepsze.

"Pamiętnik córki seryjnego mordercy" autorstwa L.A.Detwiler to #thriller, który zdecydowanie wyróżnia się swoją strukturą.

Otrzymujemy opowieść w formie pamiętnika, który jest jedynym "przyjacielem" Ruby. Dziewczynka rozpoczyna swą opowieść, gdy ma siedem lat, kończy jako nastolatka.

Jej mama wcześnie zmarła, a ją wychowywał ojciec. W swoim garażu dużo pracował, ale jej nie pozwalał tam wchodzić. Dziecięca ciekawość wzięła górę i Ruby stała się naocznym świadkiem mrocznych sekretów swojego taty.

Z biegiem czasu zdaje sobie sprawę,że poczynania ojca nie są dobre. „Za­sa­dy są ważne, ale tatuś jest waż­niej­szy.”

Powoli zaczyna się fascynować dziełami ojca, nazywając go artystą i pragnie go naśladować... Przy okazji odkrywa też rodzinną tajemnicę.

To naprawdę niezwykła historia. Ruby cierpi na pewną przypadłość, która nie jest otwarcie nazwana, ale można się domyślić, że chodzi tu o autyzm. Zachowuje się inaczej niż rówieśnicy. „Chciałabym mieć przy­ja­ciół, ale lu­dzie są trud­ni. Czuję się źle. Źle… źle… bo je­stem taka trud­na.” I tylko pamiętnik jest jej wiernym towarzyszem.

„Lu­dzie boją się inno­ści. Tak ...

Ta książka to dość nietypowa pozycja. Wydarzenia zostały przedstawione z perspektywy dorastającej dziewczynki, na przestrzeni kilku lat. Historia ta zgodnie z tytułem przybrała formę pamiętnika, w którym opisała ona odkrycie zabójczej zabawy w garażu uprawianej przez jej ojca. Możemy dzięki temu poznać myśli towarzyszące dziecku w związku z tym co udało mu się podpatrzeć.

Sama postać Ruby jest niezwykle intrygująca. Cierpi na pewną "przypadłość", którą ja bym osobiście nazwała spectrum autyzmu. To osoba wycofana, lubiaca samotność, ciszę i spokój, za to nie znoszącą mówienia czy przytulania. Czyny rodzica traktuje jako sztukę, a jego samego postrzega jako artystę. Choć wie, że zbrodnie są złe, usprawiedliwia swojego tatusia oraz chce go chronić za wszelką cenę, jednocześnie poszukując odpowiedzi na pytania o matkę i jej śmierć.

Autorka w znakomity sposób zobrazowała, jak bardzo bezwarunkowa może być miłość dziecka, a wzorce zaczerpnięte w domu mają głęboki wpływ na kształtowanie osobowości młodego człowieka. Pokazała również, jak mocno potrafią być okrutne bądź bezlitosne dorastające dzieciaki, gdy trafią na kogoś z gruntu różniącego się od nich, będącego tzw. "outsiderem".

Książkę czyta się naprawdę szybko, rozdziały są krótkie, a treść frapujaca, budząca ciekawość oraz pełna mroku i tajemnic. Pisarka doskonale oddała styl myślenia, postrzegania rzeczywistości czy pisania małej dziewczynki, a także jego rozwoju wraz z jej dojrzewaniem. Zdecydo...