Książka stanowi monografię gmachu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (zwanego Pałacem Sztuki). Wzniesiona w latach 1898-1901 budowla w czasach swego powstania była uznawana na gruncie krakowskim za zwiastuna nowych tendencji w architekturze i stosownie do orientacji estetycznej krytyków bądź oskarżana o „secesyjne wypaczenia”, bądź chwalona za śmiałość i nowatorstwo. Celem monografii jest zaprezentowanie z perspektywy stulecia kształtowania się koncepcji architektonicznej gmachu i wyeksponowanie związku tych przemian z procesami zachodzącymi w ówczesnej architekturze europejskiej. Autorka posłużyła się bogatym materiałem źródłowym (projekty architektoniczne, pisma urzędowe, oferty, kosztorysy, korespondencja dotyczącą budowy, archiwalia dokumentujące działalność TPSP, prasa).