Pajątyl

Pajątyl to niezwykle zabawna i ciepła historia, która skrywa w sobie drugie dno, opowiada o tym co niewidoczne na pierwszy rzut oka. Choć historia nie jest długa zawiera kilka ciekawych informacji o owadach, a także rysunki.

Podczas czytania pierwszych słów autor świadomie wciąga nas w nową opowieść. Jesteśmy obserwatorami, możemy wyciągnąć własne wnioski ale z drugiej strony jesteśmy świadomi że to co nienapisane ma wielką moc. A tajemnica jest ukryta pod kilkoma warstwami...

Choć w książce nie ma jednoznacznego zakończenia, polubiłam każdego z bohaterów. To co wydawało się prostą historią pod sam koniec ewoluowało w coś zupełnie poważniejszego. Opisane w książce zachowania bardzo łatwo odnaleźć w naszej codzienności, przez co historia w niej opisana wydana się bardziej rzeczywista.

Książka idealna dla miłośników owadów czy biologii, choć pewnie niektóre ciekawostki Was nie zaskoczą, dla mnie były miłą odskocznią. Choć historia wydaje się schematyczna wcale taka nie jest. A ból oraz samotność ukryte w tej książce jest czymś co każdy z nas przeżył na jakimś etapie życia.

Polecam~~

Hidde nie ma na imię „Pajątyl", ale jego brat wciąż zdaje się o tym zapominać. Często patrzy na niego z góry, bywa okrutny i nie ma w sobie wyraźnych pokładów empatii. Rani i przytłacza,a choć trudno w to uwierzyć, nie zawsze tak było. Kiedyś bracia trzymali się blisko. Kiedyś, kiedy jeszcze Ward żył, a ich matka miała z nimi relację inną, niż powierzchowna rozmowa od czasu do czasu. Lata jednak minęły i wszystko się zepsuło. Teraz natomiast weszli na drogę wojenną, a zwycięzca ma zachować piwnicę. Jeśli więc wcześniej było między nimi źle, trudno określić, jak aktualnie ma się ich relacja.

Simon van der Geest stworzył opowieść o skomplikowanych relacjach w rodzinie, nietypowych przyjaźniach oraz miłości względem owadów, które to Hidde ceni najbardziej. Sporo tutaj przyrodniczych ciekawostek podanych w niewinnej, acz zapadającej w pamięć, formie. A wszystko to zostaje ozdobione niedbalymi rysunkami, które równie dobrze mogłyby wyjść spod ręki dziecka (całość została napisana w formie zbliżonej do dziennika, więc ma to sens oraz urok). Do tego należy dodać zgrabny styl, dobrą kreację bohaterów i wciągającą fabułę. Taka mieszanka musi być czymś dobrym.

„Pajątyl" to nie powieść, która zapadnie w pamięci na lata, ale nie można jej odmówić uroku oraz licznych zalet. To coś, co angażuje oraz budzi przemyślenia, a czas mija przy niej w miły sposób. Książka w rodzaju tych, których trudno nie lubić i trudno ich nie doceniać.


przekł. Marta Talacha
...