Ostatnie lato

Mnie wciągnęło niemal od pierwszej linijki. Najpierw długie tygodnie, żeby nie powiedzieć miesiące, aby się zabrać, a potem nie mogłam przestać czytać. Tak mniej więcej do polowy. Potem czytałam kilkadziesiąt stron dziennie.
Ostatnie lato to historia - odległa historia Charlotty, która u progu wybuchu II Wojny Światowej kończy osiemnaście lat. Mieszka na terenie Prus Wschodnich i żyje pełnią życia, wśród przyjaciół, kochanych braci, zazdrosnej siostry i cudownych rodziców.
Ostatnie lato to również druga historia – historia osiemdziesięcioletniej kobiety, która dowiaduje się, że ma guza nowotworowego w stadium inwazyjnym. Zamiast chemioterapii, Charlotte wybiera podróż w przeszłość. Razem ze swoją wnuczką, dziennikarką historyczną jadą do Polski w poszukiwaniu wspomnień i rozrachunku z przeszłością. I spokoju.
Charlotte trzeba pokochać. Przynajmniej na początku. Nie ma innej możliwości. Poznajemy ją z pamiętnika gdzie ma 18 lat, a jej ukochany właśnie poprosił ją o rękę. Jest młoda, szczęśliwa, umuzykalniona, otoczona ukochaną rodziną, marzy o swoim bohaterze, wieczorami czytuje romanse. Pełna zaraźliwego szczęścia i miłości do otaczającego świata. Ale Charlotte to też starsza kobieta. Bez mężczyzny, po dwóch nieudanych małżeństwach, z jednym synem w Wielkiej Brytanii, drugim w Niemczech. Bogata ilustratorka bajek dla dzieci, mieszkająca w dużym amerykańskim domu z wnukiem i jego żoną obok.
Czy Charlotte zasłużyła sobie na taką starość?
Na synów po drugiej ...

Po powieść "Ostatnie lato" sięgnęłam zachęcona pozytywnymi opiniami czytelników i jestem zaskoczona. Nie spodziewałam się, że książka z tłem historycznym tak mnie pochłonie.
Piękna i nietuzinkowa historia opowiadająca o losach Charlotte von Datski, która w wieku osiemnastu lat rozpoczyna prowadzenie pamiętnika. Dziewczyna została wychowana w bogatej rodzinie, która od pokoleń ma swoje tradycje, darzy ogromnym uczuciem przystojnego arystokratę Clausa Von Letteberga i marzy o zostaniu jego żoną.
Jednak małżeństwo nie jest takie jakie wymarzyła sobie dziewczyna i zastanawia się czy decyzja o zamążpójściu nie była pochopna.
Nadchodzi wojna, dramatyczne przeżycia wielu ludzi. Autorka pokazuje, że w czasie wojny cierpiał także naród niemiecki. Wiele rodzin straciło swoich bliskich. Autorka wyzwala w czytelniku wiele emocji od smutku po radość. Z zainteresowaniem czytałam pamiętnik Charlotte, który łączy się z obecnymi przeżyciami bohaterki.
Bardzo mi się podobało, że pani Collier przedstawia Niemców także jako zwykłych ludzi a nie tylko jako zagorzałych zwolenników Hitlera. Pokazuje ich tragedie o których się nie mówi. Autorka nie szufladkuje wszystkich do jednej kategorii tylko stara się pokazać, że ze względu na swoje pochodzenie można być dobrym i bezinteresownym człowiekiem.
Niesamowicie poruszający wątek miłosny między Charlotte a Rosjaninem Saszą, jeńcem wojennym. Czytając odbywałam podróż w czasie odkrywając losy Charlotte i innych mieszkańców nie chcąc z...

Nie wiem kto pisał tę recenzję, ale wygląda na to, że jedynie przejrzał, a nie przeczytał. Po pierwsze do ślubu głównej bohaterki z pruskim arystokratą doszło. Charlotte niemal cała wojnę spędziła w rodzinnym majątku , a do Anglii wyjechała dopiero po zakończeniu wojny, kiedy dostała nieprawdziwą zresztą wiadomość o śmierci męża - Clausa. Powrót po latach w rodzinne strony nie był inicjatywą Laury. Ona jedynie towarzyszyła babce w ostatniej podróży. W majątku, z braku sił roboczych, pracowali radzieccy jeńcy wojenni. Jednym z nich był Sasza - wielka, odwzajemniona miłość Charlotte.

Wspaniała książka, pasjonująca historia kobiety, która zdecydowała się zmierzyć z własną przeszłością. Czyta się jednym tchem!