Opinia na temat książki Ostatni z listy

„To nie narody są złe, to niektórzy ludzie.”.

Są chwile, na które nie możemy się w żaden sposób przygotować. Niespodziewane, a jednak mające istotny wpływ na nasze dalsze życie. Przypadkowe spotkanie na dworcu odmienia życie Władysława Walczuka. Spotykając swojego anioła, odkrywa, co to znaczy prawdziwie kochać i być kochanym. Dla Anieli, która ucieka z Warszawy, to spotkanie ma równie wielkie znaczenie. Szukając bezpiecznego schronienia, znajduje coś równie cennego – miłość. Jednak czasy, w których się poznają, są dalekie od normalności, pełne niepokoju i strachu.

„Opowiem pani o czarnych latach. Opowiem pani o liście pięćdziesięciu osób skazanych na śmierć. I opowiem pani, jak „piętnaście minut” uratowało moje życie”.”.

Są historie, które domagają się opowiedzenia, o których powinno być głośniej i które warto uchronić od zapomnienia. Anna Rybakiewicz przytacza nam fragment historii, który wydarzył się 15 lipca 1943 roku, kiedy to Niemcy dokonali zbrodni w lesie Jeziorańskim. Opierając się na prawdziwych wydarzeniach, tworzy powieść jednocześnie piękną i smutną. Fabuła koncentruje się na przeżyciach Władysława i Anieli, wzbudzając w czytelniku wiele emocji. Na tle wielu ludzkich dramatów dostrzegamy, jak ogromną siłę ma prawdziwe uczucie między dwojgiem ludzi – uczucie, które nie zdarza się zbyt często. Widzimy również, jak wielka potrafi być nadzieja, która, mimo przeciwności, wciąż tli się wątłym blaskiem. To powieść, którą przeżywamy razem z bohaterami, czujemy ich emocje, zwątpienia i drobne radości. Zakończenie porusza tak, że nie mogłam pohamować łez. Serdecznie polecam.