Ostatni raz

"Masz szczęście, że zapamiętają cię jako czterdziestolatka, powtarzałam wielokrotnie Gustavowi. Ze wszystkiego, co przyszło potem, bedziesz zwolniony i rozgrzeszony, otrzymasz wyrok uniewinniajacy."
Nie ukrywam, że jestem ogromną fanką Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich, historii zdecydowanie niełatwych, ale za to niezwykle mądrych i życiowych, które jak już kiedyś pisałam, pozostawiają w czytelniku trwały ślad.
Helga Flatland w książce "Ostatni raz" dotyka tematu choroby i umierania, temat trudny i wciąż zbyt rzadko poruszany, jednak autorce udało się ubrać w słowa to co niewypowiedziane. To jedna z tych opowieści, w których z pozoru nic się nie dzieje i wszystko wydaje się w porządku, ale tuż pod powierzchnią kłębi się cała masa emocji.
Książka dojrzała i przejmująca, ale jednocześnie cudownie prosta, subtelna i do bólu prawdziwa.

W sumie spodziewałam się po powieści więcej ze względu na wiele czynników. Trochę się przez to zawiodłam, bo historia nie zostawiła mnie z zagadnieniami do przemyślenia. Może tak być z różnych powodów, jednak jednego z wielu dopatruję się w tym, że za mało mamy wglądu w odczucia postaci. Za mało dialogu między matką a córką, za mało miejsca i czasu poświęcono relacjom. Nie czułam tu tego bagażu emocji, jaki niosło np. "Życie Violette". Szkoda.
Niemniej nie mogę odmówić powieści tego, że została sprawnie napisana, że dotyka istotnych problemów, że może skłaniać do refleksji. Nie mniej, dla mnie, robi to po łebkach. N całe szczęście brak w niej patetyzmu i ckliwości, takiej czasem spotykanej małostkowości. Jest po prostu dobrze.
Polecam, ale z umiarem.