Opinia na temat książki Ostatni gasi światło

Tym razem był nie tylko uśmiech, ale były też łzy, to chyba najbardziej wzruszająca część z cyklu Czwartkowego klubu zbrodni. Muszę przyznać, że pokochałam wszystkie trzy poprzednie części, ta jest jednak odrobinę inna, mniej w niej humoru a więcej nostalgii, prawdziwej miłości, zauważenia tego co ważne. Oczywiście bohaterowie nadal są mistrzami w tropieniu zbrodni, jednak główne skrzypce gra zdecydowanie co innego niż komedia. Osobiście uważa, że jest piękna, choć trochę słabsza od poprzednich. Płakałam przy niej, więc poruszyła różne struny w mojej duszy.

Tym razem nasi niezłomni emeryci postanawiają wytropić zabójcę ich przyjaciela. Przy okazji zabójstwa ginie pudełko z narkotykami, którego zaczyna szukać wiele osób. Tym razem poznamy ciekawe i charakterystyczne (jak zawsze u tego autora) postaci handlarzy narkotyków, fałszerzy dział sztuki nawet internetowych oszustów. Oczywiście ostateczne rozwiązanie zagadki należy jak zwykle wcale nie do policji ale do naszego ulubionego klubu. Oj gdybym była na emeryturze z wielką chęcią chciałabym do niego dołączyć.
Książka ta pokazuje do czego może posunąć się człowiek z rządzy pieniądza, ale też z miłości. Jak zwykle ciepła i miła, choć już nie tak szalona jak poprzednie, za to z większą ilością trupów. Oprócz zagadki kryminalnej mamy tu temat demencji i przemijania – dość smutny, ale opisany w piękny sposób.