Osobliwość

Autor Umarli nie wracają i Potępiona powraca z cyklem opowiadań tworzonych na kanwie obrazów Zdzisława Beksińskiego. Ta inspiracja w głównej mierze skusiła mnie, aby przekonać się ile tego niepokoju wyrażonego na płótnie, tych sennych wizji udało mu się przenieść w koncept słowa pisanego. Przyznam, że bezproblemowo dopasowałam poszczególne obrazy do opowiadań, dlatego uważam, że większość czytelników nie powinna mieć z tym problemu.
Utrzymane w gatunku weird fiction krótkie formy literackie stworzone przez Fitasa z pewnością ucieszą fanów Lovecrafta.
Autor ma dość specyficzny styl, który nie każdemu przypadnie do gustu. Szuka czasem zbyt wyszukanych określeń, chce za wszelką cenę podnieść rangę stylu wypowiedzi, co prowadzi do nadmiernej przesady. Czujemy momentami, że autor chce jakby "porzedobrzyć".
Wszystkie opowiadania łączy wspólny motyw destrukcyjnych sił, odkrywania granicy własnego strachu. To groza przeszywająca, oscylująca bardziej na krawędzi ludzkiej psychiki. Choć nie są to utwory, które powaliłyby mnie swoim pomysłem na kolana, znalazłam wśród nich swojego ulubieńca i jest nim opowiadanie o rzeźbie i jej niszczących siłach jakie działają na otoczenie. Dość ciekawie autor ukazał motyw wizji marzeń sennych w dziele o kominach. Natomiast zmarnowanym potencjałem jest dla mnie opowiadanie o pająkach, które zawędrowało w zbyt chaotyczną stronę.

Monumentalne konie z głowami ukrytymi w chmurach a nogami wrośnietymi w ziemię. Ludzie, którzy dawno przestali być ludźmi, a zaczęli przypominać olbrzymie pająki. Humanoidalne szkielety, które przyobrane bywają w skórę cienką niczym pajęczyna. Tajemnicze wieże, które nocami świecą niczym świeczki na torcie i o których nikt nic nie wie.

Stworzenia, które zobaczyć możemy na obrazach Zdzisława Beksińskiego, znajdują swoje odbicie na papierze. Bartłomiej Fitas opisuje to, co widział u artysty i dodaje do tego historię. Bohaterowie podążają za snami oraz legandami. Za rodzinnymi tajemnicami oraz naukowymi teoriami. Ogarnięci chęcią odkrycia prawdy, ruszają w nieznane, gdzie czeka na nich ogromne niebezpieczeństwo. Każdy z nich motywy ma inne, ale wszyscy zdają się być jedną osobą. Bezbarwni i mdli są nie do odróżnienia i nudzą. Ich wyprawy były tak nieciekawe, że na pewnym etapie byłam pewna, że nie uda mi się zbioru dokończyć. Czasami ich strumień myśli powodował moje zmarszczenie brwi, ale głównie biegłam przez tekst bez refleksji. Za każdym razem jednak oczy zaczynały mi lśnić, gdy spotykałam kolejną maszkarę Beksińskiego. Właśnie, Beksińskiego, nie Fitasa...

Opowiadania, które znaleźć możemy w tym zbiorze, nie są lekturą złą, ale zupełnie nie dla mnie. Nie udało mi się nic poczuć względem bohaterów, nie udało mi się polubić stylu autora, nie udało mi się odczuć klimatu weird fiction, czyli gatunku, który przecież tak lubię. Nie trafiłam z tą lekturą i je...