Ósme ciało

Sięgnęłam po „Ósme ciało” (jak to brzmi!) zachęcona wywiadem z autorką. Wydała mi się w nim interesującą osobą i równie ciekawie mówiła o swojej powieści. Wywiad na tyle przykuł moją uwagę, że zrobiłam odstępstwo od reguły – kupiłam i przeczytałam polski kryminał. Robię to naprawdę rzadko, bo rzadko kiedy rodzime powieści kryminalne spełniają moje oczekiwania.
A ta spełniła.
Książka jest zimna, ponura i posępna – nie tylko z powodu opisanych w niej zbrodni. Jest także nasycona zmysłowością, instynktowną i zwierzęcą. Klimatem przypomina filmy Wojciecha Smarzowskiego, „Dom zły” i „Wesele”. Może też powinna być sfilmowana. Mam wrażenie, że akcja dzieje się na granicy – lasu, wspomnień, przeszłości i ukrytych, czasem chorych pragnień. Współpracownik leśniczego Olki (głównego bohatera) znajduje pewnej nocy nagie ciało młodej kobiety rozwieszone na gałęziach. Rozpoczyna się śledztwo. Tym sposobem w jednostajne, ułożone, uporządkowane życie leśniczego wkracza policjantka Marta Śliwińska. Czy wywraca jego życie do góry nogami? Tak i nie. Może dopiero wywróciłaby je na nienapisanych kartach książki – gdyby takie miały powstać. Jakiś czas potem następuje drugie morderstwo, tym razem ginie starsza kobieta, a jej ciało zostaje potraktowane w podobny sposób. Nie mam ochoty ani też nie widzę potrzeby pisać o fabule nic więcej, bo… Wydaje mi się nieistotna. Nie wyjaśnię też tytułu. Oczywiście gdyby nie pomysł fabularny, książka pewnie by nie powstała. Jednak ważniejsze jest to, co ...