Opowieści afrykańskie

Widząc tę książkę, łapczywie wzięłam ją do rąk. Zachowałam się tak, jakby istniała możliwość, że w niemal pustej bibliotece, za regałem z horrorami i fantastyką siedzi ktoś i czeka na Asię, żeby jej wyrwać książkę. W dzisiejszych czasach nie biją się przecież o książki- mogłam pomyśleć wtedy, rozglądając się profilaktycznie i przyciskając "Opowieści..." do lewej piersi. Akurat tam, gdzie serce. Mniejsza. Nie zastanawiałam się wcale. Natychmiast wypożyczyłam tę książkę, nie bacząc na krzywe spojrzenie bibliotekarki taksujące to mnie, to pokaźny stosik, który ledwo trzymałam w rękach. Miałam nadzieję, że Afryka wleje się do mojego niebieskiego pokoju, zostawiając w nich zapach powietrza Czarnego Lądu. Pomyliłam się. Chciałam poznać jakieś obyczaje Afrykańczyków, dowiedzieć się czegoś, co mogłoby być przydatną (jak nie cenną)informacją czy wskazówką dla osoby, która się tam wybiera w bliżej nieokreślonej przyszłości. Niestety. Ta książka jest zbirem opowiadań, których akcja wcale nie musiałaby rozgrywać się w Afryce, aby te historie miały sens. Niektóre i tak nie miały. Gdzieś tutaj czytałam opinię, że jest to książka z deka psychologiczna. Zgodzę się. Nie wszystkie opowieści kończą się jasno i wyraźnie, czasem trzeba się domyślać zakończenia, analizować mentalność i problemy bohaterów. Mnie podobała się jedynie "Świnia". "Opowieści afrykańskie" nie nauczyły mnie nic. Oprócz tego, żeby nie iść za głosem serca. Chociaż rozum w tym przypadku egzaminu też nie zdał.

zbiór pozornie ze sobą niezwiązanych historii, które po głębszej analizie łączą się w spójną i przejmującą opowieść o świecie tak dla nas niezrozumiałym i tak odległym...