Opinia na temat książki Opowiem Ci o zbrodni. Historie prawdziwe

Trzecia odsłona "Opowiem Ci o zbrodni" ukazała się nakładem innego wydawnictwa, ale zmiana jest zauważalna jedynie w okładce, układ zawartości pozostał taki sam. Tradycyjnie są pewne roszady w gronie autorów i jak dotąd pomysłodawcom udało się zebrać najlepszy skład, może w myśl zasady do trzech razy sztuka.

O wstępie Michała Fajbusiewicza pisać w zasadzie nie ma co, coś takiego mógłby napisać każdy, gdyż niezmiennie mamy tu krótko opisanych pisarzy i sprawy, o których zdecydowali się opowiedzieć.

Choć nie jestem w stanie czytać fikcyjnych wytworów Katarzyny Bondy, to jako reportażystkę bardzo ją cenię. Nie miałam okazji czytać jeszcze jej najnowszego dzieła z literatury faktu, a ponoć tam szerzej opisała sprawę zabójstwa majętnej wdowy. W "Z zimną krwią" zrelacjonowała fakty, o wiele bardziej fascynujący był wywód profilera Bogdana Lacha na ten temat.

Bardzo intrygujące jest opowiadanie "Miłość" autorstwa Wojciecha Chmielarza. I nie chodzi nawet o to jak popaprana jest to historia, ale o sposób w jaki została napisana. Zdecydowanym plusem całego cyklu jest właśnie możliwość rozkoszowania się stylem Chmielarza.

Pióro Roberta Małeckiego również bardzo sobie cenię i tym razem też się nie zawiodłam. "Zimny dreszcz" to takie rasowe opowiadanie, zgrabnie zbudowane, podobało mi się to, że autor wykreował śledczych, którzy po latach wrócili do badania zaginięcia dziennikarki. Jest też wyjątkowe dlatego, że Małecki znał osobiście Aleksandrę Walczak.

"Drugi z grzechów głównych" to opowieść o zabójstwie małżeństwa dentystów opracowana przez Maxa Czornyja. I tutaj, w odróżnieniu od Katarzyny Bondy, zdecydowanie wolę, gdy autor puszcza wodze własnej fantazji niż gdy opiera się na prawdziwych wydarzeniach.

W "Purgatorium" Igor Brejdygant nakreślił poruszającą historię trudnej walki o prawdę o tym, co wydarzyło się w Chłopach. Znałam tę sprawę, ale podobało mi się to, że autor rzucił trochę światła na ignorowane wcześniej aspekty.

"Domator" to nic innego jak streszczenie historii Bogdana Arnolda. Nie dowiedziałam się niczego nowego, a szkoda, bo przy drugim tomie chwaliłam Kuźmińskich za rozwinięcie skrzydeł, widocznie było to jednak krótkotrwałe.

Wciąż zadaję sobie pytanie, dlaczego do tej pory nie miałam okazji przeczytać żadnej powieści Joanny Opiat-Bojarskiej. W stylu tej autorki pasuje mi absolutnie wszystko, widać w nim jej pasję i zaangażowanie. "Nielat" to bezprecedensowy przypadek, w którym ofiara i skazany to jeszcze dzieci.

Myślę, że jest to najlepszy tom, ale mimo to ogólna ocena może być jedynie średnia.

Moje 6/10.