Ołówek

Ciężko było mi ocenić tę książkę , miałam sporo mieszanych uczuć . Pewnie dlatego że Pani Katarzyna już nie żyje , a to co czytałam , a co ona wcale nie najgorzej opisała było (jest ?) prawdą , a nie czystą fikcją literacką , a to zupełnie zmienia postać rzeczy i ocenę , oczywiście . Z jednej strony jestem pełna podziwu dla tej Pani , za to jak ogromny wysiłek włożyła w swoje '' godne '' życie i godne odchodzenie , jednak z drugiej strony , jawi mi się główna bohaterka jako zwyczajna egoistka i mówię tu o czasie kiedy jeszcze była zdrowa . Zresztą ona sama pisze o tym : '' Wolną wolę , która była mi dana , wykorzystywałam dla swoich korzyści , przyjemności i potrzeb . Umiłowaną wolność wyszarpywałam od życia , nie zważając na to , czy kogoś krzywdziłam , narażałam na niebezpieczeństwo , czy przyprawiałam o drżenie serca . '' (str.96) Szacunek dla Pani Kasi za '' przejrzenie na oczy '' i za to że potrafiła o tym szczerze opowiedzieć , natomiast sympatii do niej nie poczułam...Postawa ze wszech miar roszczeniowa i to wtedy kiedy brała życie garściami , nie przejmując się na przykład tym że zabiera jakiejś kobiecie męża , jak i już w trakcie choroby , większość opisów dotyczy tego czego to Pani Kasia potrzebowała i nie otrzymała i jak paskudnie traktowali ją inni ludzie , w tym najbliżsi , dzieci , przyjaciółki...Cóż książkę czyta się nieźle , ale drugi raz nie zdecydowałabym się jej przeczytać .