Oliwkowy labirynt

"Oliwkowy labirynt" Eduarda Mendozy jest jedną z części serii książek o zwariowanym pensjonariuszu domu wariatów, który nie ma ani imienia, ani nazwiska. Schemat jest podobny do innych książek o perypetiach naszego bezimiennego bohatera. Oto bohater zostaje wyciągnięty z wariatkowa przez komisarza Floresa i wybrany do przeprowadzenia pewnej akcji, a według zapewnień, jest to operacja pozbawiona jakiegokolwiek ryzyka. Ma tylko przekazać walizkę pełną pieniędzy.
Wkrótce bohater zostaje wciągnięty w wir niebezpiecznych, zagmatwanych i szalonych zdarzeń.
"Oliwkowy labirynt" to kryminał o zabarwieniu sensacyjnym z mnóstwem absurdalnych i głupkowatych sytuacji. Przyznaję, że ta książka średnio mi się podobała. Może mam przesyt absurdów Mendozy, a może znużył mnie już dziwaczny styl autora i nad miarę rozwlekłe zdania. Było to moje piąte spotkanie z Mendozą i na tym poprzestanę.

Chyba trzeba być szalonym, żeby pokochać głównego bohatera, tego szalonego głupka. No to jestem szalona.
Takie to głupie i bezsensowne, że aż urocze. Jeśli nawet historia nie jest jakoś szczególnie wyjątkowa, to zachwyca mnie sposób opowiadania, dziwaczny styl i kunsztowny język, którego potokiem zalewa mnie autor.
Do tego całkiem niezła intryga i humorystycznie podana Barcelona i jej mieszkańcy sprzed 40 lat. No i główny bohater: szalony, nieobliczalny, nietuzinkowy. Ze specyficznym umysłem i systemem wartości. Mógłby się tylko ciut ogarnąć, umyć i uczesać, bo troszkę od niego zalatuje.

Patrzę sobie na negatywne opinie i nawet rozumiem tych, którym się nie podoba. Dla mnie „Oliwkowy labirynt” to świetna zabawa, takie mam specyficzne poczucie humoru.