Opinia na temat książki Oczy uroczne

Sprzeczne emocje mną targają, bo z jednej strony historia lekka i przyjemna (chociaż o demonach i śmierci traktująca),a z drugiej nie tak miało być! Do końca mocno wierzyłam, że w pewnym momencie na scenę w świetle jupiterów wkroczy Konrad - główny bohater tomu pierwszego, cały na biało, za rękę z Lichem - a jakże, również całym na biało i w uroczych bamboszkach, a tu... nic. Nic i nikt. Gdzieś tam przemknął co prawda w krzakach, łypnął na dom, na nową właścicielkę, pomruczał, że niby zabiegany i musi już iść. Co to to nie! Ja się DOMAGAM serii ze starymi rezydentami Lichotki i to takiej z prawdziwego zdarzenia, 7 tomów lekką ręką. A swoją dam sobie uciąć, że autorka potrafi, może i że wyszłoby rewelacyjnie. Tylko trzeba podszturchnąć wydawnictwo.

"Oczy uroczne" w przeciwieństwie do "Dożywocia" są jakieś takie dojrzalsze, odrobinę poważniejsze, chyba nawet można umrzeć, a na pewno solidnie się okaleczyć. "Straszydła" też nie dają sobie w kaszę napluć, a zamiast pierniczków i bamboszków mamy zwodzenie na pokuszenie i dekapitację. Ogromny plus za tematykę słowiańską i najlepsze z najlepszych powietrzne demony (chociaż tu niestety grymaśne, obrażalskie i mrukliwe). Czort doskonale zastępuje anioła i chociaż nie biega wszędzie ze zmiotką to jest chyba nawet bardziej uroczo-nieporadny niż małe Licho.

No nie mogę długo marudzić, bo na wspomnienie przygód Ody i czorta jakoś tak mi cieplej na serduszku. Bardzo fajna, przyjemna, wciągająca lektura.