O dziewczynie, która tęskniła, i komandosie, który płakał

Są takie książki, które wkraczają do naszego życia i od początku pozwalają nam zgubić się na przestrzeni rozdziałów, by odnaleźć w nich cząstkę swej duszy. Pisane tęsknotą, w których każda łza układa się w słowa, które tworzą historię. Pozornie prostą, pozornie łatwą, a jednak zostawiającą w czytelniku natłok uczuć. Ogromnie lubię takie historię. I być może dlatego tak bardzo polubiłam się z Martą i Clintem.

Bo ta dwójka bohaterów musi zmierzyć się z nową, nie znaną dotąd im rzeczywistością przepełnioną stratą, tęsknotą, łzami i próbami zrozumienia siebie bez tej drugiej osoby. Pani Markowska stworzyła przepełnioną czułością i pięknem niespieszną historię o niezrozumieniu, jakim my, dorośli, często częstujemy dzieci. O próbie odnalezienia siebie, swojego miejsca i domu w zupełnie obcym miejscu i czasie. Pełna pożegnań i końców, powitań i nowych początków. Podziwiam z jakim szacunkiem i wrażliwością wszystko zostało przedstawione. Jak pierwsze skrzypce grają dziecięce uczucia i troski. Ale to co w niej najpiękniejsze, to to, jak w całym prosie akceptacji i zdrowienia, ważna jest przyjaźń. Bo ona jest najszczerszą formą wsparcia, szczególnie wśród najmłodszych. Ktoś się zapyta, ale jak może się ona podobać, skoro nie ma wyraźnego zakończenia. Ano nie ma, bo ból i tęsknota nie znikają od tak, proces ich akceptacji to długa i czasem okrutna podróż. Podróż, która czasem nie ma końca. Ale wierzę, że dla Marty i Clinta ta podróż kiedyś będzie miała zakończenie, najlepi...