Nowe przestrzenie

Omawiana książka to nie konstrukcja licząca trzynaście rozdziałów, ale jakby droga krzyżowa trzynastu stacji namiętności, na której Autor daje głos postaciom tak różnym (zda się...), jak Racine, Descartes, Norwid, Novalis, Słowacki, Kleist, Biichner, Wyspiański, Rimbaud, św. Sebastian, Borges i Lima. To wyliczenie pokazuje - a taki jest wewnętrzny rytm tej książki - że konstrukcyjnym zamysłem Szturca jest stworzenie pulsującej Całości, w której to nie porządek chronologii, ale rytmika erupcji namiętności jest najważniejsza. Oryginalną tę konstrukcję dźwiga w górę język Szturca: klarowny, a przecież jasnością nie przesłaniający erudycyjnego bogactwa. To polszczyzna Autora, który swe możliwości w tym zakresie poznał już dawno. Ma zresztą szczególny dar dialogowania z czytelnikiem, do którego jednakowoż nie zwraca się wprost. A jednak są to teksty dialogiczne - może dlatego, że pomiędzy stronami tego dialogu rozpina się most bycia-w-namiętności, namiętnego istnienia, czytania, pisania, kochania... Piękna, mądra książka. Książka nie tylko o namiętnościach, ale namiętna książka. Z recenzji dr. hab. Jarosława Ławskiego, prof. UwB Prof. dr hab. Włodzimierz Szturc jest pracownikiem Katedry Teatru Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego i Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Wykładał na wielu uniwersytetach europejskich, m.in. w Institut National des Langues et Civilisations Orientales (INALCO, Paris) i Universite Francois Rabelais (Tours-Orleans). Jest także dramaturgiem oraz autorem ośmiu książek poświęconych głównie wyobraźni i ideom europejskiego romantyzmu, a także badaniom nad dziedzictwem kultur antyku i mitologii ludów starożytnych. Zasadniczą dziedziną jego badań jest tzw. archeologia wyobraźni, próbująca odtworzyć obraz dawnego świata zawarty w ceremoniach, mitach i obrzędach, których zapisem są teksty kultury, zwłaszcza teatru i rytuału. Włodzimierz Szturc napisał też wiele artykułów naukowych, esejów i recenzji. Jest kierownikiem i wykonawcą kilku naukowych projektów badawczych dotyczących dziedzictwa antyku w kulturze XIX i XX wieku.