Opinia na temat książki Normalni ludzie

Przyznam, że początek mnie w ogóle nie przekonał – książka wydawała mi się przeciętną młodzieżówką. Potem było trochę lepiej, choć mimo wszystko „Normalnym ludziom” daleko do „jednej z najważniejszych powieści ostatnich lat” (jak wydawca napisał na okładce).

Marianne i Connell tworzą dziwną parę – niby są razem, ale tak naprawdę osobno. Myślę, że jest to bolączka naszych czasów, że ludzie ze sobą szczerze nie rozmawiają, stąd nieporozumienia i wynikające z nich problemy.

Podoba mi się narracja, jaką zastosowała Autorka – są to wyrywki z życia bohaterów, które ukazują konkretne sytuacje. Książka pokazuje życie ze wszystkimi jego zwrotami – czasem szkoła odciska na nas piętno, czasem to właśnie wejście w dorosłość sprawia, że człowiek nie może się odnaleźć. Jest też dom – dla jednych ostoja, dla innych „kuźnia” traum. I wcale nie jest ważna zamożność rodziny.

Taka prawda – ludzie dążą głównie do normalności, do tego, żeby nie być pośmiewiskiem, żeby po prostu jakoś żyć. I o tym jest ta książka.