Noc z czwartku na niedzielę

Można to przeczytać tylko pod warunkiem, że się założy, że to alternatywna rzeczywistość. W której policja pozwala prowadzić śledztwo celebrytom z telewizji, zwykła kamienica w Krakowie ma kilometry korytarzy, hektary sal i kilka poziomów lochów, a permanentnie wstawiona dziunia na szpilkach potrafi pobić czterech karków i seryjnego mordercę. Postacie odżywiają się głównie alkoholem, a od odkrycia "kto zabił" ważniejsze są układy romansowo-erotyczne. Główna bohaterka niby prowadzi śledztwo, ale (oprócz picia kolejnych drinków) głównie zajmuje się swoją atrakcyjnością w oczach mężczyzn i jej fizycznym potwierdzaniem. Tu kogoś bzyknie w piwnicy, tam na dachu... Podobną skalę wartości mają współpracujący z nią faceci.
Najgorsze są stereotypy i podwójne standardy. Źli są brzydcy, dobrzy ładni. Żydzi mają łeb do interesów, gość z niemieckim nazwiskiem to sztywny służbista, gruby myśli tylko o jedzeniu, homoseksualista ma obsesję na punkcie mody i wyglądu, faceci ogólnie myślą rozporkiem. Imprezująca, popijająca i romansująca Lola jest głupia, ale popijająca i romansująca główna bohaterka jest OK.
Intryga nawet nie jest najgorsza, ale ginie pod opisami chlania i tłamszenia się po kątach, a wątek szesnastowieczny wprowadzono nie wiadomo po co.