Opinia na temat książki Nikt nie idzie

Krótka powieść, dużo treści, postaci, wątków i ogromnie dużo emocji. I ludzkie dramaty, same dramaty, mnóstwo dramatów. Właściwie nikomu z bohaterów życie nie układa się tak, jakby chciał, każdy ma w duszy jakąś zadrę. Niepełnosprawny chłopiec - mężczyzna, borykająca się z życiem samotna matka, śmierć ojca, udar u innego ojca, zaginięcie dziecka i brata, mierzenie się z błędami młodości, twórczą niemocą, bezsensem życia, starością, samotnością. Nikt nie jest szczęśliwy, a wszyscy bez wyjątku są wyalienowani i niedostosowani do życia. Wszyscy kogoś lub coś stracili i jakoś muszą sobie poradzić z tą stratą, coś zmienić, by nie ugrzęznąć w beznadziei. Dla każdego życie bywa nie do zniesienia i każdego w jakiś sposób zawiodło. „Takie rzeczy się po prostu czasami zdarzają", jak mawia pewien listonosz z Kalisza. To taka gorzka opowieść o zwykłych ludziach i ich problemach. Brzmi okrutnie, nieprawdaż?

Tymczasem „Nikt nie idzie” nie jest wcale powieścią przygnębiającą. Oprócz gorzkiego smaku daje nadzieję i miewa również słodkie zabarwienie przez wprowadzenie łapiących za serce wątków uroczych i subtelnych. Kolorowych balonów w plecaku, japońskiej poezji haiku, kolekcji fontann, albumu urodzinowego, biletu na lot w przestworza, tatuażu z adresem, pięciu klawiszy od fortepianu, czy na przykład Mężczyzny Uporczywie Oglądającego Komody.

Klemensie w podwójnej kurtce, Marzeno od słodkich wypieków, Igorze specjalisto od liści!
Bardzo się z Wami zżyłam, kibicuję Wam z całego serca i życzę, byście sobie poradzili w dalszym życiu, by wskoczyło ono na przyjazne dla Was tory.
Szanowny Autorze!
Dzięki za emocje, wywołanie refleksji, za ciarki, uronioną łzę. Za opowieść czarowną, melancholijną i wzruszającą, nie do zapomnienia.
Dla mnie to powieść prawie IDEALNA. „Prawie” - bo za szybko się skończyła.