Niknące twarze

Większość opowiadań zebranych w tej książce dotyczy losów polskich Żydów, którzy mają za sobą wojenne dzieciństwo. Powojenna młodość w polskich szkołach i uczelniach, przyjaźnie, pierwsze miłości, zostają na ogół gwałtownie przerwane wyjazdem za granicę, najczęściej do Izraela. Zmaganie się z nowym otoczeniem, językiem, klimatem, obcą mentalnością ludzi z żydowskich diaspor, przybyłych do Izraela z różnych części świata, trudności materialne, wszystko to wywołuje konflikty duchowe i wymaga siły woli, zarówno w pokonaniu aktualnych przeszkód, jak i w stałej, świadomej i podświadomej, konfrontacji ze wspomnieniami. Podświadomość właśnie próbuje wymyślać inne życiorysy, na przykład takie, co by było, gdyby nie wojna, jak wyglądałoby życie bohaterki jednej z opowieści, jaki by miała charakter, zawód, czy przeżyłaby wielką miłość, czy miałaby dzieci. Czas płynie, życie układa się lepiej lub gorzej. Powoli zaczyna zakradać się tęsknota do czasów wczesnej młodości, do przeżyć z nią związanych, do kraju dzieciństwa. Wyjazdy do Polski wskrzeszają niektóre przeżycia, stykają z dawnymi przyjaciółmi. W książce znajdują się także opowiadania niezwiązane ze wspomnieniami wojennymi, traktujące o problemach ludzi młodszych, szukających swojej drogi.