Niebożęta

Dawno nie czytałam tak oryginalnej książki!
Trudno jest mi o niej pisać, bo wszystko, co chciałabym o niej powiedzieć, wydaje się zbyt błahe i proste, by uwydatnić wszystkie emocje, które czułam gdy poznawałam tajemnice z dzieciństwa czwórki przyjaciół i zaczynałam rozumieć, dlaczego ich dorosłe życie wygląda w ten, a nie inny sposób. Jest to jedna z tych książek, które niesamowicie trudno jest zamknąć w sztywnych ramach i jednoznacznie ocenić. Nawet w kilka dni po skończeniu lektury czuje się totalny mętlik w głowie i nadal nie wie się jak ubrać w słowa te emocje, które ciągle czuję i refleksje, które nie chcą opuścić mych myśli.
"Niebożęta" to przepełniona emocjami gęsta od skrywanych prawd, opowieść o traumie, marzeniach, przyjaźni na dobre i złe i poszukaniu nadziei. Jest to historia o zagubieniu, trudnościach w życiu mających swoje źródło w dzieciństwie, o trudnościach w nawiązywaniu relacji.
To opowieść o tym co najważniejsze i najcenniejsze w naszym życiu, a zarazem wskazówka jak bardzo ważne jest słuchanie siebie i mówienie o tym co jest złe, o tym co boli.
Pani Stokłosa w niezwykły sposób podaje nam prawdę o życiu i ludziach. Pokazuje, jak bardzo potrafimy zagrać rolę, którą napisało dla nas życie, rzucając nam pod nogi kłody. Jak potrafimy się dostosować do panujących warunków i potrafimy wyprzeć z głowy to, co złe, poradzić sobie w nowej dla nas sytuacji.
Autorka zaserwowała czytelnikowi cały wachlarz emocji i jestem pod ogromnym wrażeniem ...

Cudna książka dla wrażliwych. Nie mogę jednak napisać wiele o treści tej książki. Nie tylko dlatego, żeby - po pierwsze - nie odbierać przyjemności tym czytelnikom, którzy zwykle przewracają kartki gnani napięciem dramatycznych zdarzeń. Tak, opisane w Niebożętach wypadki mają w sobie także grozę, ale Urszula Stokłosa - w odróżnieniu od pisarzy nurtu eksponującego ją w nazwie - nie epatuje skandalicznością. Ważniejsze są dla niej półtony i niuanse niż krzyk. Zdecydowanie wybiera półuśmiechy zamiast rechotu. Być może kryje się za tym i przekonanie - to po drugie - że choć w świecie pełno jest cierpienia i wynaturzonego zła, warto łowić to, co daje radość. Ona jest trwalszą podwaliną życia.