(Nie)potrzebni

Kolejny raz sięgnąłem po książkę Marcina Ogdowskiego i byłem święcie przekonany, że jest to następna pozycja z kręgu literatury faktu. Na pierwszy rzut oka, wszystko się zgadzało - Afganistan, polscy żołnierze, misja stabilizacyjna. Jakże wielkie było moje zdziwienie kiedy w końcu doczytałem się, że zamiast dziennika czy też raportu z misji, trzymam w dłoniach fikcję literacką.

Ostatnie cztery pory roku, bo w taki właśnie sposób autor przestawił tą historię. Ostatnie dziewięć miesięcy misji w Afganistanie kiedy to nadchodzi czas podsumowań, zbierania pochwał oraz bicia się w piersi. Mimo, że żołnierze wracają do swoich domów, to dla części z nich wojna jeszcze trwa. "(...) nie wszystkie fizyczne i psychiczne rany da się zaleczyć."

Marcin Ogdowski przedstawił losy weteranów pod różnym kątem. Od strony politycznej, w której armia jest kartą przetargową w drodze do rządowej władzy jak i od strony dziennikarza, który tworząc Raport afgański prowadzi rozmowy z rodzinami poszkodowanych. Jest też i głos żołnierzy, którzy próbują odnaleźć się w nowej i najważniejszej bitwie. W bitwie nazywanej codziennością, z którą muszą się zmierzyć obarczeni bólem i wspomnieniami.

Bardzo dobra pozycja. Mimo to, że przedstawiony temat stresu pourazowego ujęty został na przykładzie fikcyjnej historii, to jednak jest on problemem jak najbardziej realnym i niestety lekceważonym.