Nie ma świętych

Bracia rywalizujący ze sobą. Oboje artyści ale i mordercy. Każdy z nich działa inaczej i się nienawidzą.
Poznają Mare i ich ścieżki się krzyżują. Mara też jest artystką radzącą sobie jak umie. Czasem gorzej, a czasem lepiej.
Trafia na braci, ale to Alastor dorwał ją pierwszy.
Myślała, że to koniec, aż go zobaczyła, ale nie uzyskała pomocy. To mógłbyć jej koniec. Cudem się uratowała, ale nie pamięta wszystkiego.

Aż tu nagle jeden z braci bierze ją pod opiekę. Dzięki temu jej strona artystyczna się rozwija.

Cole chciał z nią skończyć, ale coś się zmieniło. Mara zyskała w jego oczach odwagą.

Usłyszałam tyle dobrych opinii, więc nie czekając kupiłam ją i szczerze nudziłam się czytając. Książka z pewnością nie zyskała mojego serca. Dłużyła się, nie zaskoczyła mnie, a według opini miała być dość mocna. Więc tak też się nastawiłam. Czy coś mnie zaskoczyło w niej? Niezbyt. Teraz już wiem, że raczej nie będzie mnie ciągnęło do kontynuacji.
Ale motyw artystów mi się podobał.