Nasze rozstania

Książka jest dobrym czytadłem, czyta się szybko, akcja wciąga, ale nie jestem pewna czy za rok będę ją pamiętać. Jest napisana jak dobry scenariusz filmowy, ale brak jej głębi. Jedyny wniosek z tej książki wyciągnęłam, że skrajne metody wychowawcze skutkują niemożnością znalezienia swego miejsca na ziemi, między ludźmi, ale się przyciągają.

"Nasze rozstania" to moje kolejne spotkanie Autorem i teraz z całą pewnością mogę stwierdzić, że jego styl mnie do końca nie przekonuje. Niemniej jednak słowa pochłania się tu niezmiernie szybko i nie jest to jakaś głupia opowieść. Sama nie wiem czy o miłości czy raczej fascynacji Fritza swoją narzeczoną. Opanowany przez swoje lęki, przeczuwający jakieś katastrofy miota się trochę w swoim życiu, w którym za pewnik albo raczej obsesję wybrał Alice. A ta jest kobietą podporządkowana rodzicom, ich zdanie jest wolą najwyższą, nigdy nie zadowalając się byle czym. Z mojego punktu widzenia para nie dobrana, ale tak jest w większości związków więc wydaje się to być żadną nowością. Różne charaktery i podejście do życia dlatego dziwić nie mogą te rozstania i powroty. Wygląda to trochę jak rytuał. Pojawia się też inna kobieta i kryzys osobisty. Potem pojawia się kolejna fascynacja... i świadomość, że ten oto bohater nie potrafi żyć w związku.
Ta opowieść jest tak napisana, że odkryłam w niej więcej fizyczności niż uczucia. Najwięcej skumulowanych emocji dostrzegam w 4 części będącej zwrotem w życiu tej pary. Tutaj dopiero widać ludzi, którzy potrafiliby być z sobą a nie obok, którzy dojrzeli i przestali być małostkowi, a mogliby się w końcu dzielić, dzielić sobą. Nie mniej jednak dostrzegam, że Fritz miłość cały czas łączy z cielesnością. Jeśli ona ulega rozkładowi nie pozostaje już nic. A może dlatego nie ma już nic, bo od początku nic nie było poza tą cielesnością? I czy bez ...