Na plaży Chesil

Czytałam „Na plaży Chesil” bardzo emocjonalnie: robiłam wielkie oczy, trzymałam się za głowę, mruczałam pod nosem, wyrzucałam autorowi naigrawanie się z czytelników. A to wszystko w trakcie czytania zaledwie 160 stron, które jednocześnie mnie nudziły, fascynowały, irytowały, a w końcu chwyciły za gardło. Bohaterowie, świeżo poślubieni Florence i Edward, przebywają w nadmorskim hotelu z zamiarem skonsumowania małżeństwa. Oboje są dla siebie pierwszymi partnerami i podczas gdy mąż pragnie całym sobą kochać się z żoną, ona jest sparaliżowana mieszanką strachu i obrzydzenia. Panna młoda pogodzona ze swoim losem (który jawi jej się niemal jak egzekucja – skąd kobiecie aż tak straszne wizje chodziły po głowie?) zaciąga męża do sypialni. Od razu widać, że dobrze się to nie skończy. Dwoje spiętych Anglików, nieświadomych swoich emocji, a przede wszystkim niepotrafiących ze sobą otwarcie rozmawiać w najbardziej błahych sprawach. Ona mu nie powie jak rozpiąć zamek sukienki, bo przecież wyjdzie na łatwą kobietę, której zależy na seksie. On nie zapyta, jak to zrobić, naprawdę nie wiem dlaczego.
Nudziły mnie dygresje, opisy dzieciństwa, rodziców i studiów. Nie wnosiły nic do treści, moim zdaniem na siłę zapełniały strony.
Fascynowały mnie niektóre opisy – na przykład trzystronicowy opis pieszczoty pojedynczego włosa łonowego. Był w nim erotyzm i napięcie, a nie działo się prawie nic!
Irytowali mnie bohaterowie, rzeczywiście ktoś już tu pisał, że trudno ich polubić.
W końcu...

To nie jest opowieść, która porywa czytelnika gwałtownymi zwrotami akcji. Fabuła jest prosta, a bohaterowie nieliczni. Ale w tym właśnie tkwi sedno tej historii, opowiadającej o dwojgu młodych ludzi, którzy w dniu swego ślubu niemal wcale się nie znają, choć rzekomo łączy ich głębokie uczucie. Ian McEwan krótko, ale bardzo treściwie mówi o braku porozumienia, otwartości, szczerości, a nawet wyrozumiałości, które są w związku kluczowymi wartościami, a których zabrakło w przypadku Edwarda i Florence. Naprawdę warto jest wytrwać do końca, by wyciągnąć własne wnioski z tej lektury.

Zgadzam się z komentarzem poniżej - książka bardzo dobra i warta polecenia. McEwan tworzy prozę minimalistyczną, ale o ogromnym ładunku emocjonalnym. Potrafi pomóc nam wejrzeć w to, co czasami nieprzyjemne, nawet brudne, ale prawdziwe, intymne i wcale nie takie rzadkie. Czytałam i każda cząstka mnie się buntowała przeciw tragicznemu losowi tych dwojga młodych ludzi. Dla mnie to memento, przypomnienie, jak ważna jest szczera rozmowa i porozumienie w kwestii własnych i wspólnych potrzeb. Poruszające.

a dlaczego jest ci przykro- to tylko twoja sprawa; ja uwielbiam prozę McEwana zawsze opowiadającym o czymś nieuniknionym i dołującym, a to, że się na nią spuścił niechcący to chyba nic nietypowego; zachowanie Edwarda zrozumiałe, zachowanie Florence- nie, to śmieszne mocno kogoś kochac i jednocześnie przydzic się jego seksualności... zakończenie b. dobre. warto dotrwac do końca;

Autor pokazuje jak jednym gestem można przekreślić szansę na szczęśliwe życie z ukochaną osobą, jak ważna jest szczera rozmowa w związku i umiejętność odsunięcia złych emocji na bok. Niewinna miłość została przesunięta na drugi plan gdyż na pierwszym stanął honor obydwojga.