Moneyball. Nieczysta gra

Na początku przyznam bez bicia: gdybym przez przypadek nie obejrzał ekranizacji tej książki, to bladego pojęcia bym nie miał, że "Moneyball" w ogóle się ukazał.
I nie widzę w tym nic zdrożnego; przeciętny Europejczyk mało się interesuje baseballem, tak samo jak (daję sobie odrąbać mały palec u lewej ręki) stereotypowy jankes nie widzi sensu w gadaniu o krykiecie.
A książka ta nie przybliży Ci zasad tej gry tak dokładnie, jak byś chciał, zapomnij.
Owszem, można podłapać sporo fachowych, tudzież żargonowych określeń, bo jest ich tu moc, jak i daje jako taki obraz tego, o co może tu chodzić.
Mamy tu ukazaną postać Billego Beana, który nie był z pewnością prekursorem (był nim Bill James- obszernie przedstawiony) podpierania się w taktyce transferowej i prowadzeniu gry nieprawdopodobnie skrupulatną statystyką. Ale Beanowi udało się ten pomysł wprowadzić w życie, podczas gdy o Jamesie świat już dawno zapomniał.
W opisywanym systemie każda informacja jest na wagę złota, a jedna pozytywna cecha ma większe znaczenie niż bodaj tuzin wad, teoretycznie dyskwalifikujących zawodnika. W "Moneyball" mamy kilka takich przypadków: otyłego chłopaka, który kompletnie nie nadaje się do biegów, czy zawodnika u którego można się pokusić o nadanie mu grupy inwalidzkiej, z powodu "sprawnej inaczej" ręki. I nagle się okazało, że takie wyrzutki ogrywają pływające w szmalu gwiazdy MLB. Brzmi cholernie Amerykańsko, prawda? Drużyna posklejana z odrzuconych graczy pokonuje tuzów i ...