Opinia na temat książki Momo

Michael Ende głównie kojarzony jest z „Niesamowitą historią", ale w moim świecie to „Momo" jest jego prawdopodobnie najpiękniejszą powieścią. Książka dotyczy losów niezwykłej dziewczynki, która staje przeciwko Szarym Panom. Akcja kręci się wokół przytłaczającego braku czasu na wszystko, co przynosi szczęście. Dorośli próbują oszczędzać go na przyszłość (w skutek oszustwa, któremu ulegli), a niesie to za sobą jedynie pośpiech, rutynę i niezadowolenie. W swoją pogoń za wykorzystaniem każdej sekundy wplątują nawet dzieci i ich życie również treści kolory. Monotonia opanowuje świat, a uśmiechu już od dawna nie widać na twarzach ludzi. I to właśnie na Momo — dziewczynce znikąd, która zamieszkuje ruiny teatru — spada obowiązek uratowania przyjaciół. Osób, które były jej bliskie, ale w ciągłym pośpiechu nie mogli już dłużej odnaleźć dla niej czasu.

Urocza i ciepła to powieść. Taka, która uspokaja, odpręża i podnosi na duchu. Michael Ende pozornie prostą historię ubarwia szczerymi relacjami i barwnymi bohaterami, a to w połączeniu z jego lekkim stylem tworzy tytuł dla młodszych i starszych. Autor powoli tka swój świat, uważnie kreśli zachodzące w nim zmiany i nie brakuje mu interesujących pomysłów. Znałam już to w jego wykonaniu z „Niekomczacej się historii", ale tam zabrakło mi czegoś, co odnalazłam tutaj. Tym razem moje serce zostało w pełni zaangażowane, a lekturę zakończyłam w pełni usatysfakcjonowana.

przekł. Ryszard Wojnakowski