Moje miejsce na ziemi

Nacięłam się. Skusiła mnie piękna okładka i hiszpańskie nazwisko autorki a także wysokie oceny czytelników. Myślałam, że będzie to ktoś w rodzaju Carlosa Louisa Zafona, lub Isabelle Allende. Niestety, pani Julia Navarro to tylko zręczna rzemieślniczka, autorka telenowel. Styl jest suchy, dialogi drewniane, postaci toczą w kółko te same rozmowy. Represje po hiszpańskiej wojnie domowej, szaleje druga wojna światowa, lecz osią całej intrygi jest zagadka, dlaczego Marvin nie chce rozmawiać z Cataliną. Gdy tylko się ten problem pojawił, wiedziałam, że będzie się ciągnął przez całe 800 stron i zostanie rozwiązany dopiero na końcu. I nie pomyliłam się. Los rzuca bohaterów po całym świecie, jednak miasta, które odwiedzają nie są w ogóle opisane. Trochę ratuje sytuację wątek szpiegowski, niestety marginalny i prowadzony bez przekonania. Akcja książki obejmuje ponad 30 lat, w ciągu których bohaterowie wciąż postępują irracjonalnie i powtarzają te same kwestie, co jest niezwykle irytujące.

Mimo wszystko, czyta się to tomiszcze z zainteresowaniem, być może przez ten zabieg z ciągnącą się przez prawie 40 lat zagadką.

Co skłoniło mnie do sięgnięcia po tę pozycję? Porównywanie autorki do Dana Brow­na czy Kena Folletta.

"Moje miejsce na ziemi" Julii Navarro to opowieść o trójce przyjaciół, którzy z powodu splotu tragicznych okoliczności, zmuszeni są porzucić swój kraj i szukać swojego miejsca na ziemi.

Ta lektura była niezłym wyzwaniem - grubo ponad 700 stron, na dodatek napisana stylem, z którym nie do końca było mi po drodze. To monumentalna opowieść, którą nie sposób przypisać do jednego gatunku. Mnogość postaci, wątków i powiązań, sprawiła, że lektura wymagała sporego skupienia uwagi. Mimo niezwykle skomplikowanej fabuły wszystko jest spójne i logicznie. I wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie to, że wszystko zostało tak niemiłosiernie rozwleczone...

Autorka bardzo szczegółowo oddała tło społeczno - polityczne Hiszpanii za rządów generała Franco. Świetnie scharakteryzowała całą plejadę najróżniejszych postaci - można ich lubić i nienawidzić, podziwiać i brzydzić się nimi. Fabuła jest naprawdę niezwykła i po mistrzowsku skomplikowana, mimo to wielu rzeczy możemy się domyślić. Za sprawą Julii Navarro odbyłam niesamowitą i pełną emocji podróż od Hiszpanii, przez Francję i Egipt, aż po wymarzoną Itakę.

"Moje miejsce na ziemi" to niesamowicie złożona i wielowątkowa epicka opowieść o niezwykle pokrętnych ścieżkach, którymi prowadzi nas los.

Miałam napisać, że to moje pierwsze spotkanie z autorką, ale okazuje się, że dawno temu czytałam "Bractwo świętego całunu". Teraz kompletnie nie pamiętam o czym ta powieść była, oprócz tego, że wpisywała się w modę na książki w stylu Dana Browna, i że mi się podobała. Tym większy był mój entuzjazm i oczekiwania.

Jest to powieść napisana z wielkim rozmachem, i nie chodzi mi tylko o gabaryt. Początkowo było mi trochę trudno wgryźć się w historię, akcja należy do tych spokojnych i statecznych, a główną osią są przemiany zachodzące w bohaterach. Ale oprócz nich, przemiany dotyczą też świata, bo cała akcja rozciągnięta jest w czasach wojny. Europa nie była wtedy spokojnym miejscem, a trójka przyjaciół próbuje poradzić sobie z brakiem własnego miejsca. Dla mnie, ta powieść jest pełna nostalgii, co potęguje spowolniona akcja. Misterna, drobiazgowa, daje nam obraz młodych u progu nowego życia, trochę bezsilnych i zagubionych.

Musiałam jej poświęcić "chwilę", kilka wieczorów, jednak była to ciekawa przygoda. Autorka zręcznie operuje słowem, wywołuje emocje i angażuje czytelnika.

W październiku będę mogła cieszyć się urokami współczesnej Hiszpanii, a już dziś za sprawą powieści Julii Navarro „Moje miejsce na ziemi” przeniosę się do powojennego Madrytu, ale i śladami bohaterów do Lizbony, Paryża czy Aleksandrii.

„Z wojny domowej nie wychodzi się bezkarnie”. Szczególnie jeśli stanęło się po stronie zwyciężonych, jak rodziny wchodzących w dorosłość przyjaciół Fernanda, Cataliny i Eulogia. Wojna każdemu z nich coś odbiera, zmuszając do podjęcia trudnych i nieodwracalnych decyzji. W pewnym momencie nie widzą przed sobą innej drogi, jak ucieczka z Madrytu i spalenie za sobą wszystkich mostów.

Obrazowe ukazanie ówczesnych realiów społecznych, politycznych i gospodarczych, w których przyszło żyć naszym bohaterom kreśli tło dokonywanych przez nich wyborów, nie wszystkie jednak jesteśmy w stanie zrozumieć czy usprawiedliwić.

To powieść drogi. Nie tylko związana z poszukiwaniem bezpiecznej przystani, ale też w głąb siebie, w poszukiwaniu własnego ja. Tylko podobnie jak trudno znaleźć bezpieczne miejsce w ogarniętym drugą wojną światową świecie, tak w obliczu zemsty drążącej duszę, trudnej miłości, czy niedoścignionej mrzonki nie sposób odnaleźć siebie. Ludzie, których spotkają na swojej drodze, chwile szczęścia jak i cierpienia, których z ich strony doświadczają kształtują ich, jednak nie potrafią ich zmienić.

Czy uda im się pozostawić za sobą demony przeszłości i ruszyć do przodu? Czy tęsknota przywiedzie ich z powrotem ...