Miłość zimową porą

Cóż. To jedna z tych książek, która moim zdaniem, zyskałaby gdyby czytać ją faktycznie zimową porą. Być może wtedy łatwiej byłoby mi wczuć się w historię i bohaterów. No dobrze, niemal w całość tej historii. A tu nie ukrywam miałam spory problem, jednak moim zdaniem przyczyna nie tkwi jedynie w niedopasowaniu pór roku.
Historia pewnej studentki, która zamienia staż studencki na opiekę nad synem producenta filmowego, a potem spotyka na swojej drodze uroczego brata swojego pracodawcy, do najbardziej oryginalnych nie należy. Jest lekka, łatwa i przyjemna. Jej zadaniem jest bawić i sprawić, aby czytelnik po zakończeniu uśmiechnął się, poczuł się doładowany pozytywnymi emocjami, poczuł się lepiej. Osobiście nie mam nic przeciwko takim książkom. Nie ukrywam, że niekiedy podtrzymują mnie na „duchu” w szaleństwie dnia codziennego, działają na mnie odprężająco. I po nich mogę spokojnie wrócić do swoich kryminałów.
Miłość zimową porą czyta się bardzo szybko. To bardzo lekko napisana i lekko potraktowana historia. Na tyle lekko, że w niektórych momentach stawała się zbyt mało wiarygodna. Śliczne są sceny zimowe, świetne są sceny z wychowankiem bohaterki, urokliwa jest pracująca gospodyni i rodzice młodych mężczyzn. Ale reszta? Jak dla mnie, już nie do końca.
Myślę, że to jedna z tych książek, które stosunkowo niedługo zapomnę, której treść uleci mi z głowy, a jedyną pamięcią pozostanie kilka słów skreślonych na LC.
Choć wierzę, że Miłość zimową porą ma swoich zwolenników...