Opinia na temat książki Miłość w zamkniętej kopercie

Duo, które dotychczas kojarzyłam z erotykami, tym razem popełniło prawie-romansową, letnią bożonarodzynkę. Mdlącą i lepką od słodyczy, jak zaprawione wodą różaną i cukrem pudrem rachatłukum. Temperatura tej nijakiej w sumie książki też jest letnia.
Sadie Bisset pisuje felietony do kolorowej gazety. Któregoś dnia czerwca trafia na jej biurko list dziesięcioletniej Birdie Maxwell do Świętego Mikołaja. Dziewczynka, tak jak Sadie, bardzo wcześnie straciła matkę, wychowuje ją samotnie ojciec i jest to ledwie uwertura do długiej listy podobieństw i cudownych zrządzeń losu. Co raz bardziej fantastycznych i nierealnych.
Finał ta historia ma tak baśniowy, tak nadziemski, że nawet najbardziej gówniane oświadczyny w dziejach świata skrzą się od brokatu. Zakończenie to czysta fantasmogoria.
Tym scenariuszem zachwyciłby się i zawstydził nie jeden południowoamerykański tasiemiec.
Spodziewałam się bogatej w treści romansowej obyczajówki, dostałam cukierkową operę mydlaną, niedorzecznie rzewną i ckliwą. Nie zmroziło mnie, lecz oparzyć też nie było o co.
Pod dostatkiem jest tu jedynie cukrowej waty i jednorożców. Zemdliło mnie od mnogości słodyczy.
Czytając, czułam się tak, jakbym obżarła lukrową oprawę na piętrowym torcie.
Jak dla mnie, książka na dwa razy: Pierwszy i ostatni. I dobrze jest mieć wówczas pod ręką kwaszone ogórki i chleb ze smalcem.
W tym miejscu chcę podziękować osobom redagującym "Miłość zamkniętą w kopercie" za ich wkład i dodanie pieprzyka tej lukrowej pulpie. Moje rządze (pisownia za oryginałem) na redakcyjne osobliwości zostały zaspokojone.