Miłość w kolorze sepii

Naprawdę cudowna książka. Stwierdzam tak mimo wyraźnych niedociągnięć warsztatu pisarskiego Autorki, z powodu których powieść czyta się momentami jak szkolne wypracowanie. Język niekiedy jest martwy, jakby akcja biegła gdzieś obok, a on nie nadążał jej relacjonować. Z kolei właśnie akcja a to toczy się swoim, wydawałoby się, że właściwym rytmem, a to niepotrzebnie przyspiesza, tworząc luki między zdarzeniami. Jednocześnie znajdziemy w książce piękne opisy wiejskiego, jak i miejskiego krajobrazu, które przenoszą nas w te miejsca. Całość jest więc pod względem językowo – stylistycznym dość nierówna. Sama zaś miłosna historia – sztampowa i przewidywalna, zakończona oczywiście happy endem, zbyt szybkim i niedbale opisanym.
Trudno jednak nie polubić jej głównych bohaterów, trudno nie wzruszyć się losem krzywdzonej przez rodzinę Leokadii – tego uosobienia naiwności i dobroci. Czeka się po prostu na to, aż wreszcie spotka ją nagroda za niezasłużone cierpienie. Trudno nie zachwycić się nieskalanym obliczem Jana i nie kibicować im obojgu. Jednoznacznie też odbiera się innych, negatywnych bohaterów.
Sięgnęłam po tę książkę zainteresowana czasem akcji – rzecz dzieje się w 1928 roku, a mnie czasy XX-lecia międzywojennego zawsze wydawały się jednym z najszczęśliwszych okresów w dziejach naszego kraju. Tę atmosferę moim zdaniem udało się przyzwoicie Autorce oddać – a także zasygnalizować wyraźnie narastanie antysemickich nastrojów, które przecież już wkrótce zakończą tak krótko...