Miłość i medycyna (sądowa)

Alice - główna bohaterka i jednocześnie narratorka powieści - prezentuje nam swoje uwikłanie w otaczającą rzeczywistość, współpracowników niezbyt przychylnych jej niedostatecznym predyspozycjom do zawodu patologa. W gronie błyskotliwych kolegów i bardziej kokieteryjnych koleżanek może czuć się, jak brzydkie kaczątko, niegodna piastowanego stanowiska. Będąc nijaką w tak barwnym środowisku ma szansę udowodnić coś sobie i innym. Problem polega na tym, iż ma kłopot w pozyskaniu odpowiedniego słuchacza, któremu mogłaby przekazać swoje spostrzeżenia odnośnie ofiary. Czasem wnikliwy umysł nie wystarczy by wybić się w grupie.

Zresztą podobnie, jak bohaterka ma problem ze zwróceniem na siebie właściwej uwagi, tak ja miałam kłopot ze skupieniem się na treści, by móc bawić się jej humorem. Przyznam, że ten element jest dla mnie - w przypadku książki Alessi Gazzoli - trudno dostrzegalny. Mozliwe, że nei doceniam włoskiego warsztatu, ale naprawdę trudno mi było pośród tylu scen, dopatrzec się dowcipu rodem z książek Helen Fielding, czy choćby którejś z polskich pisarek o lekkim piórze komediowym.
To nawet mogłaby być udana pozycja, gdyby nie suchy język narracji. Pierwszoosobowa narracja, szczególnie w tym wypadku, działała na mnie, jak monotonny stukot maszyny. Jednostajne ruchy tłoka bywają przytłaczające i nie dają szansy na odmianę podczas powtarzalnych czynności. Tak samo jest z przedstawionymi sytuacjami w powieści, co umiejętnie zabija i tak mało wyeksponowany humor. N...