Milion lat w jeden dzień

Książki o obyczajowości i życiu prywatnym ludzi na przestrzeni wieków interesują mnie od wielu lat.

Z dużą nadzieją zabrałem się więc za "Milion lat w jeden dzień".
Niestety książka nie spełniła moich oczekiwań.

Czytając bowiem pracę Grega Jennera, od początku rzucił się w oczy, co najmniej niefrasobliwy język. Z czasem przybiera on formę zaledwie potocznego lub młodzieżowego słownictwa (Franklin nazwany facetem, Marek Agryppa kolegą cesarza). W dalszej części lektury takie kwiatki językowe sobie odpuściłem, bo pojawiły się poważniejsze problemy. Dowiadujemy się, że Kleopatra się gziła, a czarna śmierć wysłała do piachu 1/3 ludzkości. Taka wulgaryzacją nie przypadła mi do gustu. Rozdział o potrzebach fizjologicznych stanowi istną kopalnię słów, które zamieniłbym na wersje bardziej oględne.

Czepiam się? Jestem nudny, nieprzystający do młodzieżowego języka? Bynajmniej. Autor jest ode mnie kilka lat młodszy, i według krótkiej notki biograficznej z doświadczeniem dydaktycznym. Zdania nie zmienię. Język w "Milion lat w jeden dzień" mnie nie zachwycił, eufemistycznie mówiąc.
Jest jeszcze możliwość, że moje uwagi językowe bardziej dotyczą tłumaczenia niż oryginału, za co musiałbym przeprosić autora. Jednak styl to raczej jego wkład.

Sprawa z zawartością merytoryczną wygląda trochę lepiej.
Zabieg polegający na opisywaniu codziennych czynności człowieka współczesnego i porównywanie tychże aktywności do analogicznych zachowań w histo...