Opinia na temat książki Mężczyzna imieniem Ove

Zachowałam się jak Ove i nie jestem z tego dumna.

Już po kilkudziesięciu stronach oceniłam go, pochopnie i po pozorach. Że upierdliwy sąsiad, antypatyczny dziadyga (choć wcale nie taki stary), karykatura faceta, chorobliwie przywiązany do zasad, kłótliwiec, maruda. Potem zdanie zmieniłam. Bo to w sumie wartościowy, zdolny do troski o najbliższych facet, który wskutek sąsiedzkich zaczepek odpalił drzemiące w nim pokłady dobroci. Życie go nie oszczędzało, a osobista tragedia, którą przeżył, upoważniała go do bycia jeszcze większym dziwakiem. Bowiem nic nie dzieje się bez przyczyny.
Za szybko go zaszufladkowałam.

A Ove? Też początkowo pochopnie oceniał sąsiadów, całkiem jak ja jego. Nie lubił ludzi, a oni jego, awanturował się ciągle, irytowali go wszyscy wokół. Ale stopniowo coś się zaczęło zmieniać. Im więcej o nich wiedział, im bardziej oni go potrzebowali, im częściej wymuszali pomoc, tym łatwiej mu było żyć wśród nich.

Taka to sympatyczna bajka - nie bajka z jednego z ponoć najszczęśliwszych krajów świata.
Zahaczająca o tak uniwersalne tematy jak: samotność, starość, radzenie sobie ze stratą, tęsknota, przyjaźń i miłość. Do tego szwedzkie pełne tolerancji społeczeństwo, imigranci, homoseksualiści, sympatyczny grubas, ciapowaty informatyk, miauczący kot, sikający pies oraz przegląd najlepszych sposobów na odebranie sobie życia. I zasady, i przepisy, i reguły.

Wyrafinowana powieść, bajka dla dorosłych, pełna humoru, ciepła i w sumie optymistyczna. Urzeka i rozczula, daje do myślenia.
Jedno wiem na pewno: moja ulubiona damska postać 2023 to Dolores Claiborne, a męski bohater - to zrzędliwy Szwed Ove.