Marlene

Czasy II wojny światowej tworzą doskonałe tło dla różnego rodzaju opowieści. Nie tylko dokumentalne wywody na temat przyczyn i przebiegów, ale i takie, których zadanie polega na zabawieniu czytelnika. Nie tylko dramaty, romanse ale i komediowe historie.

Hanni Munzer własnym sumptem wydała w 2003 roku książkę "Miłość w czasach zagłady". Debiut ten kupiło mnóstwo osób i przyznam szczerze, sam byłem wielce zadowolony po lekturze tej książki. Ucieszyłem się więc nieziemsko, kiedy dostałem możliwość przeczytania kolejnego tomu tejże powieści. Jak się powiedziało "A" zazwyczaj mówi się także "B".

"Marlene" to ciąg dalszy tego właśnie cyklu. I to co wcześniej było może powiewem świeżości, tutaj mnie irytowało do tego stopnia, że nad skleceniem sensownej opinii ślęczałem całkiem długo. Mając w pamięci pierwszą opowieść nie mogę wyjść z podziwu, jak autorka mogła zepsuć taki ciekawy wątek. Pewnie kierowana chęcią zysku i zachęcona popularnością wcześniejszych swoich zmyśleń, postanowiła pisać co jej wpadło do głowy i wyszło co wyszło.

Nie będę streszczał fabuły, kto chce niech czyta. Jednak ja postanowiłem nie wierzyć już debiutantom. Nigdy więcej straconego czasu na głupoty, które szumnie zwane są literaturą. Oby jak najmniej takich "dzieł". Owszem niech sobie wydają, ale powinno być ostrzeżenie, że lektura tej, czy innej powieści grozi nie tylko rozdrażnieniem, ale i stratą czasu. W dodatku bezpowrotną.

Oświadczam, że opinia ta jest tylko moimi ...

Koszmarny,grafomański bełkot.A naiwne tłumaczenie się autorki,że fabuła to w większości fikcja jest oburzające. Co innego fikcja a co innego kłamstwa na temat faktów historycznych.

"Było cudowne lato, spowite w zapachy i wspomnienia, które na zawsze wyryły się w jej pamięci".