Mamusiu, Tatusiu, za co mnie tak nienawidzicie?

Szokująca, wstrząsająca i poruszająca historia ośmioletniego Spencera, historia pisana przez życie i najbliższe otoczenie chłopca. Niektórzy nie powinni mieć dzieci, a jeżeli już je mają to powinni być od nich odseparowani, aby nie mogli ich krzywdzić. Ta historia łamie serce a świadomość, że opisała ją prostym językiem matka zastępcza chłopca nie daje mi spokoju. Ile jeszcze zna podobnych przypadków, które nigdy nie powinny się wydarzyć. I gdzie w takich sytuacjach jest rodzina, sąsiedzi czy znajomi? Dlaczego godzą się na znęcanie nad bezbronnymi? Obudźmy się i nie gódźmy się na zło.

Szokująca i poruszająca historia ośmioletniego Spencera, który został spisany na straty przez pracowników socjalnych i psychologa. Dodatkowo własna rodzina czuje ulgę, że chłopiec trafił do rodziny zastępczej. Casey opisuje zmagania z trudnym charakterem podopiecznego,wierzy, że złe zachowanie to prośba, aby ktoś się zainteresował chłopcem. Od początku ciekawiło mnie jak potoczą się losy chłopca i jak zaczęłam czytać tak trudno było się oderwać. Zaskoczyła mnie prawda o biologicznych rodzicach chłopca, autorka podkreśla, że nic nie jest takie jak się na początku wydaje. Byłam zirytowana postawą opieki społecznej i psychologa, jednak rozumiałam wściekłość sąsiadów za szkody wyrządzone przez podopiecznego Watsonów. Sama będąc na ich miejscu też nie byłabym zadowolona . Trudno się dziwić ich reakcji. Ta pozycja uczy, że nie należy skreślać drugiego człowieka tylko próbować dać mu szansę. Zakończenie mnie zaskoczyło i dodam, że nie można wymarzyć sobie lepszego finału, jednak tego już trzeba dowiedzieć się z książki :). Książka trzymała mnie w napięciu, wzruszała, szczególnie końcowe rozdziały chwytają za serce i dała wiele do myślenia. Polecam fanom autorki oraz każdemu kto lubi prawdziwe historie.