Majaki

Po pierwsze, autorce udało się wybić stylem pisarskim, który ani na chwilę nie przypominał tego, że napisała ją polska autorka. Wielu autorów już po wstępie można zaszufladkować co do kraju, a tutaj tego nie było. To takie zastanawiające i świeże. Po drugie, opisy miejsc jak i przemyśleń są nie tyle pobieżne, co zawsze pozostawiają pewną przestrzeń, byśmy sami szukali jakby końca tego, co rozpoczęły. Kolejną rzeczą, która zwróciła moją uwagę była tajemniczość postaci. Każdy z nich był ,,jakiś" , czyli zupełnie inny od innych, by nawet bez imienia móc się domyślić kto co powiedział czy zrobił. Historii nie można przewidzieć, bo to prawdziwe tornado, które wyrzuca z siebie wydarzenia w ogóle inne do toczących się obecnie. Wpierw jest strach, bo ktoś nie ma ciała w całej okazałości. Później jest przejście do wypadku, zapoznanie z rodziną i nagle jakieś pogróżki. Od smutku przechodzimy do tęsknoty, podkreślenia faktu, że czas niemiłosiernie upływa, pomysłu na napisanie nowej książki i ponownie zagrożenia, które mogło być planowane bądź przypadkowe. Cokolwiek się nie stanie, nigdy nie ma zapewnienia, co było tego przyczyną, tylko wszystko pozostawione jest w głębokiej tajemnicy. Opisy osób poznamy z ust innych, którzy potrafią być szczerzy i to do bólu, ale nie we wszystkim. Zachowanie głównej bohaterki czasami mnie denerwowało, bo była zbyt pewna siebie, patrzyła kąśliwym okiem na innych, jakby osądzała ich na podstawie wyglądu, a nie tego kim byli i co przeszli. Jedynie fak...