Łuk i łucznictwo w kulturze wybranych ludów starożytności

Łuk to narzędzie używane przez ludzi od dziesiątków tysięcy lat aż do dnia dzisiejszego. Wynaleziony w paleolicie, stał się główną bronią myśliwych mezolitu, neolitu, epoki brązu i żelaza. Posługiwali się nim też wojownicy wszystkich kultur starożytności, choć nie wszędzie osiągnął podobne znaczenie symboliczne i znaczenie w sztuce wojennej. Na wschód od Morza Śródziemnego rozciągała się istna „kraina łuczników”, których napór na Europę został powstrzymany przez Greków w V w. p.n.e. podczas wojen perskich. Zanim jeszcze osiągnął status głównej broni wielu ludów (takich jak Egipcjanie, Asyryjczycy, Scytowie, Persowie, mieszkańcy Krety), był narzędziem, które pozwoliło ludziom przyspieszyć wielką wędrówkę na północ z dotychczasowych siedzib w Afryce, pomogło walnie w zasiedleniu Europy, Azji i obu Ameryk. Później stał się częścią kultury wielu ludów, bronią symboliczną, atrybutem bóstw, herosów, metaforą panowania i dominacji w rękach królów, w rękach wojowników: działań o charakterze militarnym, symbolem o wielu zróżnicowanych i często wykluczających się znaczeniach w wielu odmiennych kulturach.

Jak długie są dzieje tego oręża oraz w jakich znaczeniach symbolicznych występował w różnych kulturach starożytności? Nawet ogólne badania, bez uszczegółowienia w ramach konkretnej kultury, wskazują na traktowanie łuku jako symbolu wojny, łowów, atrybutu monarchy, wojownika i myśliwego, a nawet symbolu męskości lub – w innych kulturach – kobiecości. Pojawia się wiele metaforycznych znaczeń, przypisywanych temu jednemu z najstarszych elementów uzbrojenia w dziejach człowieka...