Opinia na temat książki Listy zza grobu

Nie od dziś wiadomo, że Remigiusz Mróz jest moim ulubionym autorem jeżeli chodzi o polskich twórców. Każda jego książka do tej pory przeze mnie przeczytana, podobała mi się. Niestety w końcu musiał nadejść ten moment, w którym uległo to zmianie.
Ojciec Kai Burzyńskiej umarł 20 lat temu. Od tego momentu kobieta dostaje od niego listy, które z czasem tracą na znaczeniu. Wszystko zmienia się, kiedy do miasta po długiej nieobecności sprowadza się Seweryn Zaorski i w domu rodzinnym Kai podczas remontu odnajduje zamurowaną skrytkę, która rzuca nowe światło na listy zza grobu.
Byłam pozytywnie nakręcona na tę książkę, bo bardzo zaintrygował mnie motyw listów. Przypomniało mi się jak za dzieciaka za pośrednictwem wskazówek i mapy szukałam skarbów. Obudził się we mnie instynkt poszukiwacza, który dość szybko został spacyfikowany nie do końca zrozumiany przeze mnie koncept. Chyba byłam za głupia na zagadki, które pojawiły się w fabule. O liczbach Catalana to ja usłyszałam pierwszy raz w życiu i choćbym chciała się pobawić w detektywa amatora, to nie bardzo by mi się to udało. Dystansując się na chwilę od fabuły, nawet jeżeli historia mi nie siada, to zawsze znajdzie się bohater, którego polubię. W tym przypadku również się to nie sprawdziło, bo zarówno Seweryn jak i Burza nie przypadli mi do gustu. Pomysł na Zaorskiego był słaby, bardzo słaby. Naprawdę nie mógł być zwykłym patomorfologiem z dwójką dzieci? Każdy ma jakąś przeszłość, ale akurat jego niepotrzebnie była tak zagmatwana. Burza to dla mnie jak na razie postać bez wyrazu. Mam nadzieję, że z czasem coś się zmieni, bo potencjał jest. Nie do końca jestem pewna w którym momencie, ale po drodze autor się wysypał przez co z każdą stroną nabierałam coraz większej pewności jak historia się zakończy. No i skończyła się tak jakoś nie mrozowo. Zabrakło mi #mrozopierdolnięcia. Ode mnie 5/10. Mam nadzieję, że to pierwsza i ostatnia tak słaba ocena dla książki tego autora.