"Listy pogańskie" napisane w 1938 roku są szczytowym osiągnięciem prozy Wacława Grubińskiego (1883-1973). Otrzymał za nie wawrzyn Polskiej Akademii Literatury w roku 1939.
Jest to cykl opowiadań ujętych w formę listów, ukazujących panoramę Jerozolimy w czasach Chrystusa, Jerozolimy widzianej przez dostojnika rzymskiego, skazanego na wygnanie i piszącego listy pełne tęsknoty za grodem Romulusa.
Grubiński po mistrzowsku rysuje wyrafinowaną umysłowość narratora - epikurejczyka, rzymianina, którego elegancja i kultura przywodzi na myśl Sienkiewiczowskiego Petroniusza z "Quo vadis".