Lichwiarz

Męczyłem tę książkę ponad 3 tygodnie. Czytając ją 4 lub 5 razy byłem bardzo blisko odrzucenia jej w kąt. Przydługie opisy i filozoficzne wynurzenia sprawiły, że podczas lektury wynudziłem się jak gej w dniu kobiet.

Trzy rzeczy sprawiały, że Urszula Biała była szczęśliwa: mąż, praca i pies. Jedną z nich, ukochanego Piotra, odebrał jej wypadek. Powrót do pracy pozwala jej stanąć na nogi. Przydzielona sprawa wygląda na nieszczęśliwy wypadek. Dziewczyna po prostu ześlizgnęła się ze zbocza wprost na drut kolczasty. To może się zdarzyć, prawda? Co w takim razie na miejscu zbrodni robi nowiutkie auto z zerowym przebiegiem? Czy znaczenie ma fakt, że denatka panicznie bała się ostrzy? A tragiczne “wypadki” zaczynają się mnożyć, doprowadzając Białą do paranoi.

Siadam do tej recenzji z głową pełną myśli… Już dawno nie były tak mieszane. Z jednej strony fantastyczny pomysł na zagadkę kryminalną, a z drugiej… Ah! Pozwólcie, że Wam opowiem. “Lichwiarz” to historia niezwykle mroczna, wciągająca (no, może nie od samego początku), wzbudzająca skrajne emocje i pozwalająca niekiedy wpaść w czytelniczy trans. Opis obiecywał mi, że moja kryminalna dusza zostanie mile połechtana i tak się stało, ale… Zacznę od tego, że książka jest napisana bardzo szczegółowo, często nie pozostawiając już pola do popisu naszej wyobraźni. Zostałam zalana opisami i sytuacjami, z których zaledwie niewielki procent będzie miał znaczenie później. Pojawiły się także pewne nieścisłości. Mniej więcej do ⅓ objętości sprawa kryminalna właściwie nie posunęła się do przodu, a mnie zaczęła zalewać fala złości, bo przecież właśnie dla tego kryminału sięgnęłam po “Lichwiarza”. Akcja nabrała tempa i zdecydowanie poprawiła się ...

"Lichwiarz" to nie jest zwyczajny thriller. Nie bez powodu też, na okładce widnieje napis "...wciągnie czytelnika w otchłań pierwotnego szaleństwa". W przypadku tej książki dostałam to czego oczekiwałam po okładce, jak i po opisie.
Z góry uprzedzam, że sięgając po powieść Pana Tomasza musicie uzbroić się w cierpliwość. Akcja nie pędzi tu na łeb, na szyję, pierwsza połowa książki właściwie nie wyróżnia się niczym szczególnym. Biała, główna bohaterka, po stracie męża i ciężkim okresie powrotu do sprawności po wypadku postanawia wrócić na służbę, by uwolnić się od nawracających wspomnień. Nie widzi innego sposobu by zapomnieć o cierpieniu, tęsknocie czy bólu. Problem w tym, że sprawa do której została przydzielona nie jest zwyczajna. Śmierć młodej dziewczyny wydaje się być nieszczęśliwym wypadkiem, ale z czasem kolejnych zgonów zaczyna przybywać, a Biała czuje się coraz gorzej. Bywają momenty, gdzie nie wie czy to co się w około niej dzieje to prawda, czy kolejny koszmar. Zaczyna widzieć, czuć i słyszeć coś co nie ma prawa istnieć. Jej stan po terapiach pogarsza się zamiast przynosić spokój. I tu zaczyna się prawdziwa jazda. Książka nabiera rozpędu, wydarzenia stają się coraz bardziej nieprawdopodobne.
Wkrótce na jej drodze staną osoby które naprowadzą ją na ślad Lichwiarza. Kim jest, czego chce i jak go zniszczyć? To będzie trudne biorąc pod uwagę, że Biała nie chce uwierzyć w to co widzi. Pytanie, czy słusznie. Prawdziwe zło wychodzi na ulice, czy to ona popada...

Czego boisz się najbardziej na świecie?
Już wiesz? W porządku…
To teraz zamknij oczy i wyobraź sobie, że to, czego najbardziej się obawiasz, sprawi, iż stracisz życie…, że ostatnie twoje chwile na ziemi spędzisz w największym ze swoich koszmarów – z tą jednak różnicą, że tym razem się już z niego nigdy nie wybudzisz…

Przeczytaj przedpremierową recenzję na moim blogu:
https://magicznyswiatksiazki.pl/recenzja-lichwiarz-tomasz-bartosiewicz/